اگر رضا حسینی در دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد در ترکیب تنش آمیز عناصرانتزاعی با عناصر بازشناختی (همچون مجسمه‌های نصفه و نیمه، انبوه مردم در حال فرار، و تل اجساد) نقاشی‌هایش را با تجربه زیست اجتماعی پیوند می‌داد، در آثار سال‌های اخیرش این تنش را در قالبی پیچیده‌تر به نمایش گذاشته است: او در این تصویرها از سویی بر قلم‌گذاری انتزاعی و وجه مادی رنگ تاکید می‌ورزد و از سویی دیگر با تکیه بر تداعی‌های فرم و رنگ، اشاره‌ای غیر مستقیم به پدیده‌های مشهود طبیعی یا انسانی دارد.
در این آبستره‌های طبیعت‌گرا قطعات دود مانند ارگانیک با بافت‌های حیوانی و سایه روشن‌های حداقل، در لبه‌هایی واضح و برنده، به سطح‌های وسیع‌تر تخت و خاکستری می‌رسند و کارزاری از نیروهای بصری را رقم می‌زنند. همزمان، حرکت پرتوان سطوح رنگی (معمولا از بالا به پایین)، هم غلتیدن بهمن، حرکت موج‌ها، توفان‌های صحرایی، و سحابی‌ها را تداعی می‌کند و هم انفجار‌های مهیب ناشی از فروافتادن بمب‌ها را. حسینی، به شیوه خود با رنگ‌گذاری برپایه الگوی جلوه‌های گوناگون ماده رنگی، عناصر و نیروهای بصری، و وجه انتزاعی و نمود طبیعی را نقاشی می‌کند. ما همچنان این تنش را به عنوان بیانی تصویری از تجربه‌ای اجتماعی معرفی می‌کنیم.
علی گلستانه 
آبان ۱۳۹۵

Reza Hosseini-untitled  -2016- Oil on canvas-120x120 cm