بی زمین
زیستن و درست زیستن، در هر زمان دغدغه بشر بوده است و زمین همواره مهد آدمی و سرزمین  او. اما انسان  در پرده خواهش‌ها و نیازها، خودخواهانه  به عریان کردن زمین پرداخت از هرآنچه که روزگاری شکوه زمین بود، غافل از آنکه سرانجام  آتیه خویش را «بی زمین» خواهد کرد.  سال‌هایی نه چندان دور، نسل انسانِ «بی زمین» از سبزی و حیات بخشی این زمین، جز حسرت و تماشای عکس‌هایی به یادگار، سهمی نخواهد داشت.

یاداداشت رضا کیانیان برای نمایگشاه بی زمین 
محیط زیست و به ویژه هوا و آب، جهانی‌ترین  و عاجل‌ترین گفتمان روزاند!
زمانی ادمی اعلام کرد : آنچه زیر چاقوی جراحی من نیاید ، وجود ندارد! این حماقت همراه با نخوت باعث شد تا محیط زیستش را به عنوان سود آنی ارزیابی کند! و برای سود بیشتر محیط زیستش را زیر و زبر کند و سرمایه اصلی را برای سود ، نابود کند!
 یکی بر سر شاخ، بن می‌برید
خداوند بستان نگه کرد و دید
بگفتا گر این مرد بد می‌کند
نه با من ، که با نفس خود می‌کند
حالا مدت‌هاست بن را بریده است. اما به خاطر دست و دلبازی 
بوستان و خداوند بوستان، هنوز راه برگشتی هست!
اگر سعدی، با گفتن این که با نفس خود بد می کند.
می‌گذرد! چون هنوز آن یکی بر شاخ بود.
این نمایشگاه اما بعد بریدن بن بر پا شده است، پس نمی‌گذرد. و در برابر حماقت و نخوت آدمی فریاد می‌کشد.
و سهم خود را از آب و خاک و هوا طلب می‌کند.
سهم من را بدهید!
سهم من گرفتنی‌ست!

رضا کیانیان- دی‌ماه 1395