فراق، سرشار از ناتمامی و تنهاییست. فغانی بی صدا که حدّ و مرزی برای تخیّل و شکایت نمی شناسد. این شکایت پیشینه طولانی در پهنه هنر و ادبیات ایران داشته و در آثار «رویا عبدوسی» شکلی معاصر یافته است.
عناصر تصویری گل و مرغ سنّتی ایرانی سمبل راز گویی عاشقانه بوده و انتخاب عناصر تشکیل دهنده طبیعت بی جان فهرستی جدید از رمزگان را برابر مخاطب قرار می دهد.
هنرمند، جستجویی ویژه در فصل مشترک خود و شاعر را آغاز و بار دیگر این تجربه را در خود تکرار می کند؛ به طوریکه حسّ این تجربه در تمامی آثارش به چشم آمده و از آن هنرمند شده است.
جنس نمادهای لطیف و نوع چینش آن چه در مقام کلمه و چه در مقام تصویر با کیفیّتی معاصر از آن هنرمند و شاعر گشته اند و مطلبی جدید را برای خوانش پیش روی مخاطب قرار می دهد.