ما می میریم، هر روز و هر ساعت و هر دقیقه می میریم و ادم دیگری می شویم، این مرگ و زایش هر دقیقه ای نه چیزی استعاری است نه پنهان است اما ما نمی بینیمش. درست مثل وقتی که روشن خاموش شدن های یک لامپ را حس نمی کنیم و نوری پیوسته از ان می بینیم. درست مثل وقتی که تغییر ساحل را بر اثر موج ها نمی فهمیم. ما برای خودمان و برای دیگران کلیتی هستیم پیوسته و بی تغییر با خرده سایش هاى در چهره از گذر سالیان، تکه ای سخت از جهان که سرجایش نشسته تا بمیرد و نیست شود. تا مرگ تکلیف این خیال پیوسته از ما را روشن کند اما واقعیت این طور نیست.
 ما تغییر می کنیم، زیر این پوست که مثل کیسه ای پوشانده مان تغییر می کنیم. این تغییر فقط چاق و لاغر شدن، سفید مو شدن، پیرشدن بافت ها و مچاله شدن اندام ها نیست، تاثیر جاذبه بر سلول ها که همه چیزی را پایین می کشد و بعد از متوقف شدن ترشح هورمون های رشد حتا قدمان را کوتاه می کند. ما تغییر می کنیم، ادم های دیگری می شویم، با اعتقادات و نیازها و خواست های دیگری و ان قدر این تغییر بدیهی و بی علامت است که خودمان هم باورش نمی کنیم. ما باور نمی کنیم در طول یک زندگی که در مقیاس عمر جهان یک لحظه هم نیست، ادم دیگری می شویم، ما که فراموش می کنیم در هجده سالگی در سی و هشت سالگی یا در شصت و هست سالگی چه ادمی بودیم و امروز چه جور آدمی هستیم.

محمد طلوعی