ناکجای بی‌مکان

رومیان باستان معتقد بودند که هر مکان ــ از گوشه‌ی یک خیابان گرفته تا کل یک شهر ــ روحی دارد که آن را کنترل می‌کند و تحت نظر دارد. جغرافیا را از سرنوشت متمایز می‌دانند، اما شباهت این دو انکارناپذیر است. محیط اطراف ما به زندگی، سازندگی، خوشبختی و خلاقیت‌مان شکل می‌دهد؛ خصوصیاتی که در حقیقت کارکردهای مکان هستند. شکی نیست که مکانِ زندگی در شیوه‌ی زندگی ما تاثیر می‌گذارد. به بیان دیگر، تصور فضایی در چگونگی درک و دریافت‌مان از اجسام و جایگاه هویت و همذات‌پنداری موثر است. پس شکی در اهمیت مکان نیست؛ اما منظورمان از «مکان» دقیقا چیست؟ مکان اساسا یعنی توپوگرافی: شکل و خصوصیات زمین.
تصور فضایى براى اشاره به روش‌هاى جایگزین براى زندگى کردن و نیز بسط شیوه‌هایى به کار مى‌رود که در آن‌ها تخیل به ابزارى براى شکل دادن به زندگى ما تبدیل مى‌شود. البته، علاوه بر توپوگرافی، فرهنگ نیز در شکل دادن به زندگی ما دخیل است. امروزه فرهنگ دیجیتال مرزهای آشفته و نامنسجم جهان مادی را از بین برده و ما را آزاد گذاشته تا خود را در لحظه‌ی بی‌مکان حال سرگرم کنیم.
پروژه‌ی اخیر علی فی با عنوان «خشکی» از چند چیدمان دیجیتال دیداری‌ـ شنیداری تشکیل شده است. دغدغه‌ی هنرمند در این آثار چگونگی تاثیرگذاری زمین، ارض مسکون و سرزمین مادری بر خلاقیت اوست؛ و اینکه چگونه آرمانشهر ذهنی او از این طریق شکل می‌گیرد. هویت فردی و اجتماعی او برساخته از معماری، باغ، فرش و نقوش پارچه‌ی ایرانی است.
چیدمان اصلی در طبقه‌ی زیرزمین قرار گرفته است. مولدی که در این چیدمان تعاملی تعبیه شده، الگوهایى خلق مى‌کند که بی‌درنگ ناپدید مى‌شوند. کسی قادر به ثبت یا تثبیت این الگوها نیست، چراکه بلافاصله در تاریکیِ محیط اطراف اثر محو می‌شوند. آثار دیگر شامل یک چیدمان دیداری‌ـ شنیداری از پوینت کلاُدی در ناکجا و یک چیدمان تعاملی متشکل از خطوط در فضایی انتزاعی است. در حین بازدید از چیدمان‌ها، قطعه‌ای از آلبوم «لِفت» با همین نام را می‌شنویم که برای این چیدمان دیجیتال طراحی شده است.

Placeless Utopia
 
Ancient Romans believed that every place—from a street corner to an entire city-state—possessed a genius loci, a presiding spirit that enlivened it and kept an eye on it. Geography may not be fate, but it comes very close. Our surroundings shape our lives, productivity, happiness, and creativity, all of which are functions of a place. Where we live simply affects how we live. Spatial imagination influences the way we perceive bodies and the place of identity and identification. So, yes, place matters; but what exactly do we mean by “place”? At the most fundamental level, it is topography—the lay of the land.
 
Spatial imagination is used to hint at imagining alternative ways of living, and broadening the ways in which imagination becomes instrumental in shaping our lives. What truly makes a place, though, is not only topography but also culture. Today, Digital Culture have dissolved the inconsistent limits of the physical world, leaving us free to amuse ourselves in the placeless present.
Ali Phi’s latest project, “Land,” consists of several digital, audiovisual art installations that explore different ways through which land, inhabited land, and motherland affect his creativity, shaping  what in turn makes his own version of utopia. Persian architecture, gardens, carpets, and textile patterns: all things based on which his personal and social identity is most particularly established. The main installation is at underground floor, where the audience encounters an interactive real-time generative piece that produces immediately fading patterns. No one is able to capture and stabilize these patterns—they all fade into the dark, black surrounding. Other works are a Point cloud audiovisual installation in an imaginary, nonexistence place and an interactive installation made from lines in an abstract space. Meanwhile, one can hear a track from Ali Phi’s LEFT album: a sound track designed specifically for this digital art installation.