این چیدمان یادبودی برای گفت­وگوی مذهبی و بینافرهنگی­ست که توسط انجمن صفاخانه­ی اصفهان در سال 1902 در ایران ارائه شده بود. در این چیدمان از ویدیو و فضاهایی در جعبه­های چوبی با ابعاد و اشکال مختلف، برای یکی کردن تجربه­ی دیداری مخاطبان در دو محل برگزاری کاملاً متفاوت استفاده شده است؛ گالری ابد در ایران و مرکز فرهنگی-هنری هالیوود در فلوریدای امریکا. ترتب این چیدمان مخاطب را به کنکاش ایده­ی تخیل و واقعیت در سه وجه مختلف فرامی­خواند. چه چیزی واقعی و چه چیزی غیرواقعی است؟ آنچه را که می­دانیم، چگونه می­دانیم؟ برای اجتماعاتی که جامعه­ی ما در آن سازماندهی می­شود، سیستم یک استعاره است؛ هزارتویی از فضاهای بسته که مردمان فرهنگ­های مختلف برای تعامل و ارتباط با آن دست و پنجه نرم می­کنند. از جوامع مجازی گرفته تا توده­های نسبتاً فیزیکی و فرهنگی، جامعه­ی ما مملو از مرزها و موانع در فضا و درک برای کسانی است که برای مدت زمان مدیدی اینجا بوده­اند و نیز برای آنهایی که به تازگی به اینجا آمدند. این چیدمان سردرگمی­هایی را که ممکن است تحت این شرایط افزایش یابند، پیش روی ما قرار می­دهد. چشم­اندازی از موجودیت انسان که در آن هویت، مفهوم خود و سوءتفاهم دیگری، همه و همه بخشی از تجربه­ی روزانه­ی یک فرد است. هر جعبه محدوده­ای از کنترل و تسلیم شدن است که با آنچه مخاطب در ابتدا می­بیند و آنچه که می­تواند از طریق ویدیو در درون خود کشف کند در تضاد است.