"رستاخیز" همان کشف و احیای مجدد فضائی است گمشده که در میان مجموعه ای کثیر از تصاویر ناهمگون و گاه متناقض جویای ظهور و تجدید عهد قدیم است. در مجموعه حاضر "خاطره نقاشی ایرانی" سودای یافتن آن فضاست. از همین رو می توان اصل هویت را در آن باز جست. تلاشی برای بازیافتن صورتی کهن که ضرورتاً متضمن ظهوری نو و به رنگِ زمانه است. تصویری خواب آلود که رویایش خیال آن عالم گم شده است و کابوسش واقعیت گسسته و ناهمگون امروز. 

زیستن در غربتی مدام، زندانی گم شده در روح تصویری ظاهراً ناهمگون را بازتاب می کند اما، در پس این اضطرابِ تصاویر وحدتی است که باری، تأمل و همدلی مخاطب را طلب میکند. شاید رستاخیز واپسین مفهوم یا نشانه ای باشد به رهایی، تا اندیشه را امیدِ جستن و یافتنِ منزل از خاطر نرود. چنانکه هولدرلین اینگونه می سراید:
 "ما، یکی نشانه ایم، نشانه ای تعبیر نایافته،
و از حس رنج خالی،
و گویی که زبان را در غربت گم کرده ایم."