طیبی در بخشی از یادداشتی بر نمایشگاهش آورده است: «با شروع زندگی شهرنشینی، زنان پا به پای مردان در اجتماع فعالیت کرده‌اند. در جوامع مرد سالار، پیکر زن، نقطه مرکزی و هدف انواع بینش‌ها و اندیشه‌ها بوده است. گاهی اوقات او را منبع سحر و افسون خوانده‌اند، و گاهی منشأ التهابات اجتماعی. گاهی او را آغازگر زندگی و حیات بخش و گاهی آلوده و ویرانگر خوانده‌اند. گاهی اوقات خیر و گاهی اوقات شر، گاهی اوقات زشت و گاهی هم زیبا نامیده شده است. جسم زن به موضوع میان نبردهای اجتماعی تبدیل شده و گاهی بار اندیشه‌های سیاسی و عقیدتی را به دوش کشیده است. در دوران‌های مختلف تاریخی، همواره این عنصر زنده مورد حملات مختلف تفکرات مردان قرار گرفته است. در این میان، یکی از موضوعات آثار هنری نیز همواره " زن " بوده است. «کفش» به دلیل اینکه قسمتی از لباس و پوشش است و همواره همراه فرد است، و همچنین به دلیل اینکه از نظر ظاهری از کفش‌های آقایان بسیار متمایز است، می‌تواند گزینه خوبی برای بیان ویژگی‌های یک زن باشد. کفشی که در مهمانی همراه یک خانم است گویای ویژگی‌های یک زن است و به همان اندازه کفشی که در محل کار به پا می‌کند نیز می‌تواند زوایای دیگر چهره یک زن را به بیننده بنمایاند. عنصر بصری" کفش" می‌تواند به بهترین شکل این دغدغه را بیان کند، چرا که افراد علی رغم پوشش لباس و آراستن ظاهر، همواره از کفش‌هایی استفاده می‌کنند که با آن راحت باشند و این راحتی همان ویژگی درونی افراد است که گویای زوایای پنهان افکار و اندیشه‌های آنان است. کفش  همراه همی پا می‌کند نیز می‌تواند زوایای دیگر چهره یک زن را به بیننده بنمایاند».