حضور’’ می تواند از طریق تجربه ی شوک ناگهانی ما به تصویر کشیده شود، زمانی که ما به ناگاه متوجه فقدان چیزی می شویم یا نمی توانیم چیزی را به یاد بیاوریم، که دیگر نمی توانیم بگوییم آن چیست. حال این نداشتن و ندانستن، ناگهان به ضمیر هوشیار ما به صورت یک تجربه ی تهی ورود می کند، سیگنالی که ما نمی توانیم برایش تعبیری بیابیم، با این حال بر ما تاثیر می گذارد.

‘’حال’’ بدین گونه تجربه ای ست که دیگر نمی تواند معلق بماند، بلکه تجربه ی فقدان یا از دست دادن چیزی است. این تجربه ی فقدان در ملاقات زمان صورت می پذیرد، آنگاه که ‘’حال’’ در همین لحظه ی اکنون به ‘’گذشته’’ تبدیل می شود. ناپدید می شود، غیب می شود، فراموش می شود به چیزی که قبل از این ناپدید شده بوده وبه فراموشی سپرده شده بوده: گذشته.

گذشته یک فقدان است، برهه ای که دیگر از دست رفته. توهمی که تنها در مرز میان دو تجربه ی فقدان، تهی بودن و نداشتن چیزی ممکن است نمایان شود.

The presence of the past! 

Presence can be illustrated by the experience of being startled when we suddenly realize we are missing something or cannot remember something – we cannot say what – and this not-having or not-knowing ‘suddenly’ enters our consciousness as an experience of emptiness – a signal we cannot interpret but that nevertheless affects us. 

The present, which in this way is an experience that is not suspended, is the experience of a lack or of having missed something. This experience of lack takes place at the seam of time, when the presence becomes the past at the very moment of now. The present disappears, it vanishes, it is being forgotten to something which has been disappeared and forgotten before: the past. 

The past then is the lack, the moment that have been missed. The illusion that only may be appear in between two experiences of lack, of emptiness, of having missed something.