در این مجموعه موضوعات متفاوتی را به عنوان نماد و نهاد،  شالوده این آثار قرار داده ام. سرفصل های آثار در ارتباط با ابعاد اجتماعی می باشند. بیشترین سوژه را به زمان اختصاص داده ام، اینکه زمان از یک هویت خاص و با ارزشی برخوردار است. در تمام نعمت های خداوند نعمتی هست به نام زمان که گاهی آن را نادیده می گیریم. زمان گاهی حرمتش از مکان و بسیاری از دارایی ها و مایملک مهم تر و خطیر است. می شود انگار نمود که یک جنگل به بیابان تبدیل شود شاید ناممکن به نظر برسد ولی به امکان می شود تبدیل شد ولی اینکه زمان کش پیدا کند و یا نظم و روندش تغییر کند این به نا ممکن نزدیک تر است . برای مثال؛ هیچگاه ساعت از دوازده تا دوازده و نیم، سی دقیقه بیشتر نمی شود و این دگرسانی ممکن نیست؛ لذا زمان یکی از عناصر هولناک و با صلابت و مقتدر است هیبت و صولت زمان انسان را گیراست. این است که اگر هزینه ها و یا حتی از هر ثروتی برای دیگران خرج و صرف کنیم آنقدر ارزش ندارد که از زمان خودمان خرج کنیم و متاسفانه گاهی در خرج زمان، بیش از حد لزوم  سخاوتمندیم. 

باید آموخت که زمان از اهمیت فراز فوق برای هر شخص برخوردار است و هرگاه راغب اراده در مقداری خساست نسبت به زمان خویش می شویم، دیگران این خساست را هضم نمیکنند و این استنباط و تلقی نادرست است. بذل و و بخشش در زمان اشتباهی هست دشوار؛ و در همه چیز مدیریت و صرفه جویی اعمال  می کنیم  ولی در زمان خفیف است. برای حل برخی از مشکلات و حوادث باید به تاثیر گذر زمان توجه کرد. بعضی انسان ها هر چیز را در همان لحظه میخواهند، اما بروز هر اتفاقی یا حل هر مشکلی زمان می برد.  خداوند متعال میتوانست همه عالم را در یک لحظه خلق کند ولی در شش روز آفرید برای اینکه به ما نشان دهد همه چیز زمان می برد.

 شناختن زمان بعنوان یک عنصر قدرتمند و موثر در از بین بردن شادی ها و غم هاست، منهای زمان اصلا نمی شود در مورد هیچ چیز صحبت کرد. زمان بر همه چیز مسلط است و بی رحم ، انسان اگر به زمان نگاه نکند طغیان خواهد کرد. گاهی آرزو ها نمی گذارند پایانه ها را دید. واقعیت ها انسان را بدبخت می کنند یعنی سعادتمند می کنند، واقعیت ها انسان را از پا درمی آورند یعنی پرواز می دهند. واقعیت ها انسان را بیچاره می کنند یعنی انسان را خوشبخت می کنند و این بدبختی و بیچارگی و از پا در آوردن مرتبط با هوای نفس انسان هست و خوشبختی و سعادتمندی و پرواز به معنای کسب مدارج  تکامل و تعالی در فرهنگ، روح و تفکرات آدمی است. 

یکی دیگر از موضوعات پرداخت شده دراین آثار، میزان رضایت حداقلی و حداکثری  هر انسان نسبت به تفکرات خویش است. ضعف ابعاد متفاوت دارد ؛ ضعف جسمانی، ضعف روحی، ضعف در ثروت و... و ما گاهی تواضع دیگران را متهم به ضعف حداقلی میکنیم و این نیز خود ضعف رفتاری ما محسوب می شود. زرق و برق گاهی ما را از مسیر ناب تجلی دور می کند آنقدر دور که حتی فراموش می شوند پایانه ها. 

در این مجموعه با استفاده از تمثیل ها و رنگ های لعاب دار که همان زرق و برق محسوب می شوند و در پس زمینه ای،  غباری از آهستگی و سکوت که خود نوعی رازآلودگی را در بردارد ترکیب می شوند، که اندک یا افزون انسان ها را از دیرباز تا به امروز سرگردان کرده و در هر گوشه ای اثری از امید وجود دارد که انسان ها را به روند صعودی در خوبی ها سوق می دهد.

به اعتقاد من، هنر همکاری میان خدا و هنرمند است و عطیه ای است از جانب حق، و هر چه نقش هنرمند در بازی رنگ ها، هدفدارتر و مسئولیت پذیرتر باشد،آثاری متعالی تر پدید می آید که پیوند دهنده روح و جسم آدمی با خالقش می باشد.

پاییز 1396 جواد بیاد