روزی که آهنگ هر حرف ؛ زندگیست

اسماعیل شیشه‌گران به نسلی از هنرمندان ایران تعلق دارد که "آرمان‌خواهی" را سرلوحه‌ی کارداشتندامااز معدود کسانی است که همچنان بااین عقیده از خودوهنرش پاسداری می‌کند. تامل در مجموعه آثار او ما را با تنوعی روبرو می‌کند که همگی از همان تصورآرمانی پیروی دارند.
مبارزه بااستبداد،آرمانی بود که شیشه گران در جوانی با آن آمیختگی داشت. برای آن سماجت و خطر کرداما بر خلاف هم مسلکان، چون نتیجه‌ی قابل تصوررااز حوادث ایام دریافت نکرداز کار کناره نگرفت بلکه گستره‌ی افکاررا گسترش داد و چون به هیچ حزب و سازمانی وابستگی نداشت، آرمان هایی فراتر را در منظر خود نشاند؛ آرمان هایی که به دغدغه های بشرامروز نزدیک تر بود؛حقوق بشر،آزادی‌های اجتماعی، صلح و ...
شیشه‌گران دانش آموخته نقاشی از هنرستان هنرهای زیبا و گرافیک از دانشگاه هنر است و از آمیزش این دو به رفتاری دست یافته تا معنای آثارش بارزتر جلوه کند. در کار او، هنر عمومی وبی واسطه گرافیک، صراحت "معنا" را بیشتر می کند و قدرت طراحی، استحکام آثارش را تضمین می نماید. فیگورهای انسانی و حیوانی او، محکم وخلل ناپذیرند و رنگ ها در یک هارمونی هوشمندانه، نهایت درخشش و جلوه‌گری را دارند.
پوسترهایی که وی با همکاری برادرانش کورش و بهزاد ساخت، مشحون از سمبل هایی آشناست؛ کبوترآزادی، شهادت، گل، فریاد و رنگ های محدود و معناگرا که غالبا به سرخ و سیاه مختصر شده‌اند.
او حتی در آن هنگامی که به خلق آثارانتزاعی می پردازد، از تصورات ذهنی خود فاصله نمی‌گیرد و با دخالت سمبل‌هایی که این بار در فرم و رنگ خلاصه شده‌اند؛ نظیر اندامواره های انسانی، رنگ قرمز و فرم های تیزو برنده، آرمان هایش را به مخاطب گوشزد می‌کند.
هنگامی که صحبت از رنج به میان می آید، این محتوا در دایره فکری شیشه‌گران تنها به رنج های سیاسی بشر مختصر نمی‌شود.او رنج را به خرد و کلان تقسیم نمی‌کند، حوادث طبیعی نظیر زلزله و سیل و حتی مشکلات اجتماعی مانند اعتیاد و طلاق، دغدغه های دائم او و دستمایه فکری‌اش برای ارائه آثار هنری هستند.
تصویر دوچرخه ها که دوره‌ی مهمی از آثار او را شامل می‌شوند، می‌تواند نشانه‌ای از معصومیت ایام جوانی باشند که در گذر بی‌وقفه‌ی عمر و راهزنی‌های افکار مشتت و رنگارنگ، از دست رفته تلقی شوند. و از پس پست و بلند ایام و تمامی تلاش‌ها، آن زمان که بی توجهی دائمی بشر را، عمده ترین رنج می پندارد، تنها به ترسیم فریادی جانکاه بسنده می‌کند که اگر چه از سویدای دل بر می‌آمده ؛ اما همچنان بنا ندارد از سیاهی شب و خلوت او فراتر رود! 
ٍآثار این هنرمند را علی رغم رویکرد سیاسی شان ، نباید سیاسی پنداشت چرا که "امید" قطعی‌ترین اندیشه‎ایست که از میان آنها زبانه می‌کشد؛ از دهانه اسلحه ها گل می‌روید و همیشه کبوتری هست تا واژه صلح و دوستی را یادآوری کند. 
اسماعیل شیشه‌گران در نقد زندگی بشر، زندگی خود را کریمانه ایثار کرده است. تلاش‌های او در خاطر من، همواره این کلام شاملوی شاعر را به یاد می‌آورند: روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد/ و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت / ... و من آن روز راانتظار می کشم/ حتی روزی/ که دیگر نباشم. 

محمد حسن حامدی / آبان 1396