این مجموعه آثار از واکنش هنرمند به نبود حسگرهای ارتباطی میان انسان و طبیعت شکل گرفته است؛ حسگرهایی که با پایش لحظه‌ای طبیعت و تبدیل اطلاعات به آمارهای پارامتریک بتوانند مبنایی برای تصمیم‌گیری ایجاد کنند.
سطوحی با ساختاری انعطاف‌پذیر که از موادی ساده از قبیل چوب، توری فلزی و کتان ساخته شده‌اند، یادآور لانه پرندگان، پیله حشرات و یا تار عنکبوت‌اند؛ موجوداتی که در بستر محیط خود خانه‌هایی منعطف می‌سازند. همچنین خانه‌های ابتدایی بشر که از نی درختان و مواد پر کننده مانند گل و گچ ساخته می‌شد، الهام‌بخش این آثار بوده، تا در برابر سازه‌های صلب معاصر که با طبیعت‌ انطباق‌ناپذیرند، طرحی از یک الگوی منعطف محیطی ارائه دهد. ‌
شبکه‌ای از چوب‌های منظم در هم تنیده، مانند هاله‌ای دور فرم‌ها را فراگرفته و همچون واسطه‌ای درون را به بیرون متصل می‌کنند. شبکه بیرونی فضایی گسسته و توخالی ایجاد می‌کند، حال‌آن که فرم‌های داخلی بسیار صاف و صیقل خورده‌اند. شیارهای باریک راهی برای اکتشاف درون اثر پدید می‌آورند. بافت نامنظم و خشن‌تر برخی آثار حاصل استفاده از مواد اولیه طبیعی مانند پنبه، سریشم، یونجه، چوب و برگ است، و این اصالت در مواد اولیه به خصلت سادگی و فناپذیری طبیعت اشاره دارد.
نقاشی‌ها حاصل عملیات پیوستۀ تخریب، سایش، کوبش و ماده‌گذاری هستند و با سطح فیزیکی زیرین خود یکی شده‌اند، چنان‌که گاه با هم کنده یا پاره شده‌اند. در نقاشی‌ها نیز همانند احجام از لحاظ بصری دو لایه اصلی وجود دارد: لایه خطی که فرم‌ها را در بردارد و لایه‌ای پوشاننده که بافت را ایجاد کرده است و فرم‌ها درونش پیچیده شده‌اند. لایه حاوی بافت گاهی روی فرم‌ها قرار می‌گیرد و گاهی بالعکس. ساختار فرم‌ها گاه تقویت می‌شود و بواسطه خطوط قوی از نقاشی بیرون می‌زند، و گاه کل اثر با لایه‌ای رنگ رقیق پوشانده می‌شود، به سان روکشی پارچه‌ای که سازه‌ای را می‌پوشاند.
خلق این آثار برای هنرمند شبیه نبردی فیزیکی بوده است؛ چنان که لایه‌ها پیوسته ایجاد می‌شوند و از بین می‌روند؛ گویی افکار گاه یکدیگر را نابود می‌کنند و گاه به‌سان ریسمان‌هایی امتداد می‌یابند، از روی یکدیگر رد می‌شوند و در هم گره می‌خورند. ترجمان تقابل این افکار در عالم حجم و تصویر، شبکه‌ای است از لایه‌ها که با تغییر شکل، تراکم، انبساط و چسبندگی سطحی ماده به هم چفت شده‌اند.