چیستیِ واقعیت و نسبت آن با حقیقت، همواره مسئله¬ی بشر بوده و هست. امروز در جهانی چندپاره و نامنجسم با انواعِ مختلف و متفاوتی از تعابیر و تصاویرِ واقعیت سر و کار داریم. ما صاحبانِ اذهانِ چندتکه و پاره پاره، به مثابه موجودی متفکر و کنشگر در مقامِ واضعِ معیارها و ناظر بر آن¬ها، در جایگاهِ سوژه قرار گرفته¬ایم و می¬پنداریم که ناظر بر واقعیتِ ابژه¬ها هستیم. حال آن¬که می¬دانیم این نمایش چندان نسبتی با واقعیتِ موجود ندارد.
اگر نه همه¬ی هنر، دست کم بسیاری از آن، بر همین منوال، واقعیتی دیگر ساخته و پرداخته است و البته این امر منافاتی با تعاریفِ متعدد آن نداشته و در واقع گویی حقیقتِ هنر چنین است. در این میان نقاشی که بخشی از جهان را قاب گرفته و در برابرِ ما قرار می¬دهد، همواره گرفتارِ سطح خود و عمقِ موضوع یا منظره¬ای که می¬نمایاند، می¬ماند؛ جهانی دیگر می¬سازد و واقعیتی دیگر!
عیسی جباری نیز کوشیده است تا با اتکا به همین تناقض، نقاشی را به چالش بکشد؛ چنین است که در آثارِ وی معنایی واحد شکل نمی¬گیرد. گویی که باورهای او تردیدهایی هستند که در هجومِ تصاویر، غرق شده و از معناهایی خالی، پُر می¬شوند. تلاش جباری بر این است که ما را با بی¬انتهایی معناهای تهی ناشی از تصاویر پیرامون¬مان روبه¬رو کند؛ آن¬جا که طبیعت بی جان ساکن و ساکت خود ماییم که در صفحات تخت تصاویر متعدد رسانه¬های مختلف تکثیر می¬شویم.

زروان روح بخشان
آذر 1396

The essence of reality and its relation with the truth has been the main problem of human since the very beginning. In such a disintegrated world today, we are dealing with different types of images and interpretations of reality. As owners of separated and ruptured minds, we are the thoughtful, acting creatures in the position of preachers of criteria and/or observers who are now the subjects, thinking we are detecting the reality of the objects, while we know such show does not have much in common with reality.
Many parts of art, if not all, have respectively created another reality, which does not contradict with its many definitions; as if it is the fundamental truth of art. Painting, in the meantime, which has framed a part of the world and has put it before us, is trapped by its surface and depth or the landscape it resembles; it creates another world and another reality.
Eisa Jabari attempted to challenge painting through such contradiction. As a result, not an integrated meaning is conceived in his works. His beliefs seem to be the uncertainties, drowned in the invasion of images which would be full of the un-meaning. He tends to make us confront the endless valueless meanings resulted from the images around us. Where that silent, still life is ourselves, who, right there, are being copied and multiplied in many flat pages of different media. 
Zarvan Rouhbakhshan
December 2017