« پاسیو » به زایش وانهدام اشاره دارد.هیچ چیز استورا نیست، ناپایداری در بطن هر چیز نهفته و همه رد حال دگرگونی است . دگرگونی است .انسان معاصر اما سعی در ایجاد ساختارهایی بی نقص و مقتدر دارد. تصور کنیم که چیزی جز ویرانه ی اقتدار وجود ندارد،ویرانی آبستن آغازی دوباره خواهد شد و صدای درویشی دوباره به گوش خواهد رسید. اثر، مکانی ویران و متروک را مجسم می کند. دیوارها با اکسید فلز، رنگ، خزه و گیاه پوشیده شده اند. سقف شکاف خورده و سازه ای بلند از آن آویزان است. حضور خاک و آب در فضا بر احتمال رویش تاکید می کند. نوسان نور بی ثباتی را به ذهن می آورد و بخار درون فضا بر تعلیق می افزاید. طراحی صدا، سکون، رویش و ویرانی در مکانی متروک را در ذهن تداعی می کند.