مصطفی سرابی نقاش غیر منتظره‌ای است.آثار او را به سادگی نمی‌توان دسته‌بندی کرد. سمبولهای برخی از آثارش و خشونت روان‌پریشانه‌یِ برخی دیگر از آن‌ها و همچنین کیفیت شاعرانه اغلب آثار او که با اجرایی پریمیتیو مانند قوام یافته است، نوید هنرمندی چهارچوب‌ناپذیر می‌دهد. او به خوبی دریافته که آنچه می‌تواند درون پرآشوبش را در ترکیبی ناهمگن منعکس کند، کلاژی است بیان ناشدنی از همه‌ی آن‌ها. رنگ‌گذاری در این نقاشی‌ها با کمترین ضربه‌ی قلم به دست آمده و به درستی در بافت کلی آثارش که وانموده‌های ذهنی و خاطره‌هایی گریزپای را می‌مانند، می‌نشینند. رنگ‌ها در عین خامی، کیفیتی پخته را پدید آورده‌اند و طراحی خطوط همچون اولین تلاش‌ها برای ثبت خاطره‌ایست که به ذهن هجوم می‌آورند.
نقاشی‌های او به خوابی ازلی ابدی از انسان، طبیعت و معماری می‌ماند. اینان اِلمان‌هایی هستند که احضار شده‌اند تا خوابی را بازگو کنند؛ رویایی و چه بسا خاطره ای. تصاویر یادآوری میکنند، یادآوری یک قوم و یا یک سرزمین از یاد رفته. یادآوری همچون احضار تکه‌هایی از یک تاریخ؛ تاریخی که آینده را نیز شامل می‌شود.

مهران امیر حسینی | زمستان ۹۶