دیوانگی:
بی‌خردی، بی‌عقلی، جنون، زوال عقل

باور دارم نخستین ردپای دیوانگی، در سطوح بسیار پایین‌تری از بی‌خردی و بی‌عقلیِ مطلق شکل گرفته و فرسنگ‌ها فرسنگ با جنون و زوالِ کاملِ عقل فاصله دارد. به گمانم فرد فردمان را در این چند فرسنگ پیش رو، مختصاتی هست، هرچند شناور: گاهی در مجاورت عقل، گاهی دیگر در دامن دیوانگی و گاه گاهی در میانه.

فکر می‌کنم ترسناک‌ترین نقطه‌ی این نمودار، دیوانگیِ مطلق که نه، شاید نقطه‌ای  در مجاورت آن باشد. نقطه‌ای درست یک دم قبل از جنون. آنجا که انگار چیزی در درونِ ما می‌شکند و فرو می‌ریزد. آوار می‌شود انگار به روی انسانیت و اخلاق و تمامِ ارزش‌های آموخته‌مان. همان لحظه‌ای که مرد اطو کشیده‌ای پشت یک چراغ قرمز طولانی از اتومبیل خود پیاده می‌شود و با قفل فرمانی که بدست دارد، شیشه‌ی اتومبیلِ جلویی را خرد می‌کند. درست همان دم که نوجوان سر به زیری مرتکب جنایت وحشتناکی می‌شود یا آن دم که در یک نزاع خانوادگی…. در مقابل اما، شرافتِ دیوانگانِ محض را می‌ستایم. آن‌ها که، برچسب خورده و طرد شده، گوشه نشینِ پستوی خانه‌ای یا آسایشگاهی می‌شوند: بدون آنکه حضورشان کسی را تهدید کند. آنها که با من و تو و آن دیگری، تنها یـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــک ثانیه فاصله دارند.