هنر برای من راهی بوده برای بازگشت به ریشه هایم. به زخم ها، خوشی ها، کودکی، جنگ وهر آنچه که در من دوگانگی ایجاد کرده است. در این چند سال مدام بین واقعیت ها و تجربه های گذشته وحال که مرا به خود مشغول میکنند، در رفت و آمدم. تصاویر این نمایشگاه حاصل این جستجوها، یادآوری ها یا لمس وقایع اطرافم درکنار خیال پردازی هایم است.
هنر برای من بیان تجربه زیسته ام است که اغلب اوقات به مسائل کشور ومنطقه ای که در آن زندگی میکنم گره میخورد. خوشی ها و ناخوشی هایی که نسلی را درگیر میکند یا زندگی مردمان منطقه ای که از نسلها و نژادهای متفاوتند با زبانها و فرهنگهای مختلف، و میراثی مشترک بافته شده از هراس و درد. بافته ها، حاصل لحظه های نگرانی است.خرماها که پس از مرگ پسرخاله جوانم درموصل به زندگی ام راه یافتند؛ میوه ای که درهر دو سرزمین من رشد می کند، در زادگاهم و دراقامتگاهم.
خنده و شادی من پس از آزادی شهرها، فریاد و زمزمه هایم پس از سقوط شهرهای دیگرو تبدیل شدنشان به ویرانه ها، همه با هم دریک زمان درمن جاری هستند. این گوشه ای از زندگی یکی از هزاران و میلیونها نفرساکن خاورمیانه است؛همیشه چشم به راه، همیشه نگران: آن باران برآتش، کی می بارد بر زمین خاور تفته ی ما.*

شیرین ملت گهر

*سوگل مقوم غفاری

Art has been my instrument to return to my roots. To wounds, joys, childhood, war and all that has created duality in me. In these years I have been preoccupied with realities and experiences of past and present, I go back and forth. The images in this exhibition are the result of my deliberations and reminders or my encounters with the events that shape my life, next to my day dreams.
Art for me is articulation of my lived experience that is often entwined with events in my country and the region that I live in. The joys and sorrows that involves a generation, and living in a region with different ethnic groups with diverse languages and cultures, sharing a common inheritance which is woven with threads of fear and pain.
The woven works are the result of anxious moments. Dates that came in to my life after the death of my cousin in the city of Mosel. Date is a fruit that grows in both of my lands: that of my birth place and the one that I live in.
My joy and laughter after each city is liberated, my fears and screams when another city falls to ruins; all of it flows in me simultaneously. This is part of the life of thousands, millions of people living in Middle East: always anxious, always expecting: that rain that is supposed to fall on fire, when will it rain down on our torched easterly land.*

Shirin Mellatgohar

*Sogol Moghavvem Ghafari