دیدگان ما تأثیر شگرفی بر مسیر ادراک زیبایی شناختی ما از عالم پیرامون دارند و در همسویی با آن «دیدن» هم می تواند موهبت «دیگری بودن» و از زاویه چشم دیگری قضاوت کردن را به ما ارزانی دارد و هم رنج و محدودیت به هنگام قرار گرفتن زیر سنگینی نگاهی را.
از زیر چشمی های ظریف دزدکانه تا خیره ماندن های عمیق عاشقانه، یک نگاه می تواند معانی بیشماری در بر گیرد و در این میان علاوه بر چشمانمان «دیدن» عمیقاً متأثر از انگارها و پندارهایست که نقش بسزایی بر تفسیر ما از اصل، سبک، زمان و مکان تصویری که ذهن دریافت می کند، دارند.
هنگامی که واژگان معانی خود را از دست می دهند و ما در بیان تجربیات عمیق عاطفی مان در سردرگمی و سکوت رها می کنند، تنها نگاه می ماند. چشم ها با دوخته شدن به نگاه مخاطب خود پلی به عمق افکار و نا گفته های روح بشر می زنند و در چشمان او به دنبال درک و پیوندی همزاد پندار گونه می گردند.
مجموعه «اثیر» تلاش هنرمند است در بیان بصری این ارتباط خاموش و رمزآلود ازطریق خلق شخصیت های مستقل در هر اثر که هر یک در سکوت و انزوای خویش به جستجوی ادراک روحی مان از خویشتن به ما می نگرند.

Our eyes have a powerful influence on our aesthetic approach to understanding the universe surrounding us. Aligned to such appreciation seeing has the potential to offer us an authorial gift of “other-ness” when brought to bear on evaluative relationships. Yet this penetrating gaze might also be seen as limiting when put to work in the servicers of “other”.
From the sideways glance, to the lingering gaze of lovers, a look can be seen is directly impacted by the ideologies that influence interpretation, the time and space of its origin, and the genre of its capture.
Whilst words have gone out and lost their meaning abandoning us in oblivion and despair for lacking ability to convey our deepest sentimental perceptions, seeing could be bliss. Eyes penetrating through the gaze of the “other would build a well-rooted bridge filled with all the unspoken hidden thoughts of mankind and would seek empathy, understanding and acceptance.