سرما در زمستان ۸۶ بر مصر می‌تازدو یخ، زمین سوخته را می‌پوشاند. در بزم این نکاحِ ناگزیر و تحمیلی، تور بر سرانِ خفته آرام آرام جان می‌سپارند. زمین می‌ماند و شرمی در دشواری زُدودن این خاطره که چاره در سپردن به تطهیر آتش نیز ناکام است. در فرجامی لبریز از فراموشیِ ابتر، برخی استواری‌شان درهم می‌شکند و بار از شیارهای پیشانی زمین کم می‌کنند و معدودی همچنان پاسوخته به پا می‌مانند:
به سانِ تمثالی از قهر طبیعت و ناگزیری مرگ، آبی آرام آسمان را نشانه می‌روند.
هیاکلی برجا مانده با سایه‌هاشان بر بَشنِ زمان که قائم به تنِ سوخته‌ی خویش،بی‌نیاز از هر رنگ و افسانه در این قاب‌ها ثبت شده‌اند. کبودانی خسته و خیره بر آبیِ فارغ از خاطره.
هیاکلی که ثبت شدند تا چونان یادبودی از سفر به آن سرزمین، راویِ نبرد یخ و آتش باشند در زمینی سوخته و سَرزمینی دل‌سوخته. فراموشانی که امروز، تنها در این قاب‌هاست که همچنان برپا ایستاده‌اند؛ دعوتگرانی که خود میزبان نیستند دیگر.