پراکنده می شویم در ذره های خالص بودن در لحظه ها، درآن، در گذشته وگاه در آینده­ای که تصویری نامعلوم دارد. می­ بینیم و مرور می­ کنیم حتی لحظه های پیش رو را. گاه سرد و خاموش و گاهی همرنگ نور یا پرهای رنگارنگ یک طوطی گرمسیری. به اعماق جنگل، سخره­ها و وجود بی­قرار خودمان سفر می­ کنیم. انعکاسی از من در تن درخت یا کهکشانی که هیچ گاه سفری به واقع در آن نداشته­ام. تاب می ­خوریم، می­ غلتیم در رنگ­ها، در طرح­ها بی آنکه بدانیم انسجام در ذات نهفته نه در خط و رنگ.
سکوت می ­بارد یا شادی؟ سرعت یا سکون؟ لحظه به لحظه تغییر را چگونه می ­توان به نمایش گذاشت؟
گویی ما دیروز خودمان نیستیم. ​
 

We are scattered in pure particles in moments, at that, in the past, in the future, with an unknown image. We'll see and review even the upcoming moments. Sometimes cold and silent, sometimes even-light or colourful feathers of a tropical parrot. We travel to the depths of the jungle, our savages, and our self-restraint. A reflection of me in the tones of a tree or galactic that I have never really had a journey to. We can swing in the colours, in designs, without knowing that coherence lies in nature not in line and in colour.
Is silence or joy speed or stagnation? How can I be shown momentarily?
As if we were not ours yesterday.