هویت به واسطه زمان چیست؟ به واسطه مکان، به واسطه زبان؟ من بعد از سال‌ها همیشه من خواهم بود؟ من در جای دیگر، در کشوری دیگر آیا همان من می‌مانم؟
وقتی به زبانی دیگر حرف می‌زنم و فکر می‌کنم، با یک نوشتار متفاوت یک فرهنگ متفاوت من هنوز من هستم؟ چه چیز یکسان ماندن چیزی را مطمین می‌کند؟
به عبارت دیگر،حتی اگر بپذیریم چیزی از آنچه آن را «من» می‌خوانیم به واسطه منظری از زمان و مکان و در فرهنگ باقی بماند، دقیقاً آن چیزی که باقی می‌ماند چیست؟
و آیا چیزی هست از آن «چیز» باقی مانده که بشود آن را در عکس پیدا کرد؟
عکاسی به طور ذاتی سطح مطالب و ظاهر موضوعات را در نظر می‌گیرد، اما عکاس واقعی خوب می‌داند که کدام سطوح و ظواهرتداعی‌گر این مطلبند که مطالبی بس عمیق در پشت آن‌ها برای گفتن وجود دارد. و دیگر اینکه عکس‌ها در زمان و مکان و در اختلاف زبانی باقی‌اند و به واسطه همین باقی بودن ظاهر ان‌هاست که می‌شود درباره آنچه در پشت آن‌ها است نیز سوال پرسید.
چه رابطه‌ای بین هویت اداری ما، یعنی همان اطلاعات روی صفحه شناسنامه یا کارت ملی و هویت حافظه، و هویتی که انعکاس آینه معرف آن است، و هویتی که نوشتار به ما می‌دهد و هویتی که آینه بزرگ دیگران و دنیای بیرون از ما می‌دهد وجود دارد؟
همان بودن است یا متفاوتند؟ آن «من» عکس سه‌در چهار گذرنامه‌ام همان «من» حافظه‌ها و خاطرات وهمان است که با دنیا در ارتباط است؟
این «من» فقط تصوری نیست ساخته شده از تیکه‌هایی که سعی می‌کنیم کنار‌هم نگه داریم؟ مثل تیکه‌های شکسته آینه؟ شاید این همان آینه‌ایست که فکر می‌کنیم در آن خودمان را می‌شناسیم؟جواب‌های خیلی کم ولی سوالات زیادی از دل نمایشگاه چنگیز جلایر بیرون می‌آیند، نمایشگاهی برای دیدن اما و خصوصا جایگاهی برای اندیشیدن‌ها و شک‌هاست.
دانیل باربیری(Daniele Barbieri)
گالری نات
