اله یار نجفی شاعر شهرهاست. او ترجمانی جدید از مجموعه هایی از کلمات را پیشنهاد می دهد: نام اماکن، نشانه های دیجیتالی و تبلیغاتی؛ تا به یادمان آورد که شهرها مجموعه ای از نام ها و کلمات هستند. انرژی و سرعت شهرهایی که در آنها زندگی کرده بطور واضح تاثیرگذار بوده اند. این شاعر در خیابانهای شهر قدم میزند و به مدد تجربه زیسته اش معمولی ترین زوایای زندگی روزمره را در قالبی نو بازگو و برجسته می کند. او کلمات پراکنده شده در شهر را جمع می کند تا با بیانی شمرده و متمرکز هویت خود را به تصویر کشد و زیست خود در میان اجرها و سازه های شهری را توجیه کند. هیجان و سرخوردگی های زندگی روزمره شهری لحظاتی گذرا هستند و اگر شاعران شهرها که این دقایق را ضبط و بازگو می کنند و میخوانند و خاطره می سازند، نباشند شاید ما کمتر توضیح و توجیحی برای زیستن خود در این میانه بیابیم. در دنیای مدرن امروزی مان که در آن وسعت استفاده از وسایل ارتباطی الکترونیکی و شبکه های مجازی گسترده است، به لطف این شاعران و نویسندگان شهری که گذرگاه ها و عرصه های جدید شهری را کاوش و سیاحت می کنند، شهروندان امکان برقراری ارتباط مجدد با فضای واقعی پیرامون خود را پیدا می کنند.
انرژی این "شهرگرد" عناصر مکانیکی و طبیعی را با هم تلفیق می کند. دامگاهی که در آن فرم های گیاهی و صنعتی در کنار هم قرار می گیرند؛ لایه های بسیاری که برش و نموداری از زندگی شهری هستند.با هر لایه رنگ روی ورق های پلاستیکی چاپ شده لنتی کولار، هنرمند مجموعه ی از پنجره ها و دریچه ها را باز می کند، پنجر ه هایی که هریک به تنهایی بخشی از قصه را روایت می کنند و در کنار هم به حافظه جمعی مان اضافه می شوند.
در کولاژ عکس های هنرمند، موجودات پیوندی ( هیبریدی) آزاد هستند که در آسمانها حرکت کنند، فارغ از قید و بند آجر و سیمان؛ پرواز خیال انگیزی که جذاب و غریب است.
در ویدئو "شطحیات"، به معنای سخنوری در زمان وجد صوفیان، شعر عاشقانه ی شکل می گیرد، شاید خطاب به دختری و یا خود شهر، انتخابی که به مخاطب واگذار میشود. در این اثر نیز هنرمند مجموعه ی از کلمات را انتخاب می کند و با در کنار هم گذاشتن و خواندن این کلمات با ریتمی مشخص و پرمعنی، شعری نظم دار و زیبا و سوال برانگیز را می سازد. این رویه در مکعب های روبیک او نیز تکرار میشود،- در شباهتی غریب و نزدیک با بلوک های ساختمانی شهری- باز هم ذهن بازیگوش هنرمند مجموعه ی از کلمات و مفاهیم را در ترکیب های متعدد پیشنهاد می دهد.
هم در معنا و هم در پردازش ذهن خلاق و عمق بینش هنرمند مشهود است. او درگیر شهر است و دغدغه تاثیر مخرب ولع انسانی و شهرنشینی بر طبیعت را به تصویر می کشد. در دنیای مطلوب او شهروندان یک شهر در یک قصه زندگی می کنند، در شهرهایی که ایده ال نیستند ولی واقعی هستند. شهرها به مثابه قلمرو ایده ها و بسترهایی که که زشت و زیبا در کنار هم قرار می گیرند و کثرت و چندگانگی و افسون و وقار زندگی را در آغوش می گیرند.

نازیلا نوع‌بشری

Allahyar Najafi is an urban poet. He offers different interpretations to a collection of words; names of places, digital signs and advertisements, reminding us that cities are made of words. The energy and speed of the cities he has lived in has made their mark. The poet walks the streets of cities and through lived experiences, he brings out the mundane in our everyday life. He collects scattered words in the city to articulate his identity and to explain his existence within the concrete and brick walls of cities. The excitements and frustrations of city life are fleeting moments and if not for urban poets who record and sing these moments, perhaps we will have very little to explain ourselves by. In our modern cities and the state of connectivity that we enjoy, we can easily be disconnected from our immediate surroundings, if not for the effort of artists and writers who explore the new arenas and arcades and create new memories for its citizens, we will probably not reconnect with our surroundings, at least not in a meaningful way.
The energy of this city dweller brings together the mechanical as well as natural elements.A menagerie of organic shapes and industrial forms; a multitude of layers that resembles urban life. Through the layers of paint on lenticular sheets he opens a combination of windows, windows that narrate only part of the story but together they create collective consciousness.
In the collage of his own photographs, his hybrids are free to roam the skies of the cities; freed from restraints and the brick and mortar; a flight of fancy that is engaging and wondrous.
In his amazing video “Shathiyat”, meaning ecstatic utterance and referencing Persian Sufi poetry, a love poem takes shape, one that is either addressed to a lady or to the city itself, the audience is to decide for themselves. Again artist collects words from the city and his rhythmic and expressive reading of these names creates poetry that is soothing and thought provoking. Same theme continues in his Rubik cubes- reminiscent of building blocks in a city- once again his playful mind offers combinations of words and numerous grouping of interconnecting cubes.
Both in meaning and in process Allahyar Najafi shows his wondering mind and pondering gaze. He engages with cities and is concerned with effects of subversive human greed and urban life on nature. In his ideal world citizens of the cities exist in the same story, not in ideal cities but in actual ones. Cities as domains of ideas where the ugly and the beautiful come together and embrace multiplicity and grace of all the elements of life.

Nazila Noebashari