تلاقی‌گاه زمختی دیواره‌های سیمانی و لطافت آب: این است آنچه نقاش در آخرین پرده‌هایش به دیدار آن می‌رود،تلاقی‌گاه سایه‌ها و لمعات کم فروغ نور بر آب، آبی که گاه به آبی دیگر راه می یابد، به آبی گشوده‌‌‌تر، گاه محصور می‌ماند، آنسان که گویی تا ابد خاموش و بی‌حرکت است. نقاش در این پرده‌ها از حریم علفزار و سنگ اندکی عقب‌تر می‌آ‌‌ید (یا به پیش می‌رود!) تا این بار هندسه‌ی روح خود را با فضایی محصور اندازه کند...