نمایشگاه نقاشی های زنده یاد مریم محبوب

مرثیه‌ای برای یک آرزو 

گاهی برگزاری یک نمایشگاه به تنهایی یک آروزست، آرزویی که هنرمند برای رسیدنش تکاپو می‌کند، تلاش می‌کند و زحمت خود را برای عرضه به پیشگاه مخاطبان خود می‌آورد تا همگان ببینند، تشویقش کنند، نقدش کنند، آثارش ررا خریداری کنند و چراغ را برای راه و آینده او روشن نگاه دارند ولی این برای نمایشگاه "آبگیر مرگ " اینچنین نیست. آروزیی که با این نمایشگاه برآورده می‌شود ولی متاسفانه دیگر آینده‌ای وجود ندارد. نمایشگاه‌های نقاشی معمولا جایی هستند برای دیده شدن یک هنرمند ولی شوربختانه نمایشگاه حاضر اینگونه نیست زیرا اتفاقی ناگوار و یک تصادف ناگوار هنرمندی جوان و آتیه‌دار را از جامعه هنر گرفت. 
مریم محبوب پیش از عید آثارش را به گالری فردا عرضه کرد و این گالری آنها را بسیار پسندید و قرار نمایشگاه گذاشته شد ولی یک حادثه ناگوار او را از ما گرفت ولی برآن شدیم که آروزی آخر زندگی او که نمایش آثارش در گالری فرداست را برآورده کنیم هرچند معتقدیم که او هم میان ماست و در طول نمایشگاه میزبان واقعی نمایشگاه "آبگیر مرگ" روح جاودان اوست.
نقاشی‌های این هنرمند جوان برگرفته از روحی لطیف و دخترانه است که این هنرمند با ترکیب مواد به فضایی جدید رسیده که متاسفانه خودش نیست که میوه این درخت را بچیند و ثمره تلاشش را از نزدیک ببیند.
هدف محبوب از به تصویر کشیدن این آثار در نگاه اول آشنا کردن مردم با داستانهای پندآموز اساطیری میهنمان، که تماماً برگرفته از داستانهای دوره ای خاص از تاریخ ایران (دورۀ ساسانی)  و در نگاه دوم خلق آثاری با سبک و ایده های کاملاً شخصی و بی‌مانند که امید داشت بیننده را ترغیب به شناخت بیشتر با ادبیات کهنِ ایران زمین سازد. وی در این مجموعه از سبک اقتباس شده تلفیقی از سبک سمبولیسم و ایده آلیسم در فضای سورئالیسم استفاده کرده است.