الگوهای فکری، اجتماعی و جهان شناختی انسان همیشه نقطه ای نامشخص و مبهم بنام کمال یا والایی را نشانه گرفته اند و در جهت رسیدن به آن نقطه نامشخص تلاشی جنون آمیز و همه جانبه دارند شهرها الگوهای هم زیستی گونه های فکری متفاوت وچهره شهر تابلو تمام عیاری از در هم آمیختگی این افکار از هم گسیخته است.
آنچه از روز روشن تر است این است که دست یازیدنِ انسان به بکارت نابِ طبیعت هرگز نتیجه قابل دفاعی نداشته است.
وجه دردناک ماجرا اینجاست که این مسیر ویرانگر نتیجه مستقیم چیزیست که در دایرة المعارف انسانی پیشرفت، ترقی، تکنولوژی و ماشینی شدن با هدف خیالی رفاه خوانده شده است

واکنش انسان وحشت زده وسرگردان  در این جنگل های آهن و دود و ماشین تلاش بیشتر و دست و پا زدن بی حاصل برای نجات است که در رفتارهای اجتماعی او به شکل تلاش روزافزون و شتاب زده در همان راستای قبلی نمود میابد. تلخ تر اینکه  این حرکت شنابنده  نه تنها عقب‌گردی. ندارد بلکه هر لحظه سرعت و شتاب بیشتری میگیرد اگر هدفی برای انسان متصور شویم ان هدف‌پایان این تکاپوی هراسناک و جنون آمیز است و این چیزی نیست جز مرگ انسان در سایه ی سیاه پسماندها و آسیب های حاصل شده از تکاپوی خودش .
عکاس در این مطالعه نگاهی دارد بر وجه غم انگیز و روشنی از تلاش انسان معاصر برای بهبود هیات و شمایل نخراشیده شهر. آنجا که سازه‌ها و تندیس‌های هنرمندانه، که خود مصداقی از فریاد و اعتراضند، دستاویزی میشوند برای نجات و مثل وصله‌ای ناجور، بر گوشه‌ای از این هیبت سراپا زخم ، پینه میشوند. نتیجه این تلاش برای مواجهه اجباری انسان و هنر، چشم اندازی بدهیبت و درهم و برهم است، از جنس هیبت طلسم و جادو. ایده، هدف و کارآیی هر دو یکسان است. تمنای بی اساس و رقت آمیز انسان  سرگردان برای یک معجزه ناممکن.