چکنویس
درگذرگاه جهانِ هستی، آدمیان اشرف مخلوقات‌اند و بیشمار، زاییده و آفریده شده، گوناگون‌اند: سفید، زرد، سیاه، سرخ! لیکن زمانی که پاهایشان نرم نرمک دنیا را لمس می‌کند خود را حاکمانِ دنیا می‌خوانند، فلسفه‌ی زیستن از نظرشان نیز متفاوت است. حال بپندارید که هر کدام می‌خواهند دنیای خویش و خویشتن را بسازند. پس هرکدام می‌خواهند بهترین باشند، تمام راه‌هایی را که در نقطه‌ی طلاییِ ذهن ترسیم نموده‌اند را آزموده تا به هدف برسند. اما به چه قیمتی؟ هرجاده‌ای از اندیشه که در ذهن کشیده می‌شود، مسیرِ درست نیست، گاهی از ابتدا تا اتنها، خطا و شکست است. اشتباهات و خطاهای در مسیر را میتوان جبران کرد اما آنچه لطمه می‌بیند؛ خود و محیط پیرامون است.
می‌نویسیم و رقم می‌زنیم آنچه را که دوست داریم، اما زمانی که بابِ طبع نبود یا کوره راه بود و جهلِ مطلق، به سرعت با پاک‌کنِ جبران به سراغ آن می‌آییم و از نو می‌نویسیم و می‌گوییم: "دیگر تکرار نمی شود".
... قدری که نوشتیم اندیشه‌های نو ذهن را احاطه می‌کنند، باز پاک‌کنِ جبران را رقصان بر صفحه‌ی دنیا می‌کشیم، غافل از اینکه نوشتنِ جاهلانه‌ی اعمال و کردار و هر بار پاک کردن آن جهان را چرک می کند.
می بینید؟! جهان را تبدیل به چکنویس یا بهتر است بگوییم، چر‌ک‌نویسِ خود کرده ایم. عشق را به سخره گرفتن، سنت شکستن، ماهیت‌های دروغین و چهره‌های پشت نقاب، تقلید، بی‌حیایی و وقاحت و... انسان را از ایامِ دور تا به امروز احاطه کرده است، هر فرد در هر کجای دنیا یک بار خطا کند اثرش برای نسل بعد فاجعه است. ماندگاری و تاثیرِ کردار نیک، شایسته آدمی است، آدمی که اشرف مخلوقات است. هیچ انسانی بی خطا نیست اما میتوان کم خطا باشد.امید و ایمان به پروردگار همیشه همراه ماست،کافی است کمی برخود نگریسته و درست اندیشه کنیم، تا نیک فرجامی راه دوری نیست.

خاطره آرامون – پاییز 1397