بهمن محصص نقاش، مجسمه‌ساز و مترجم پیشروی ایرانی بود. او به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین هنرمندان آوانگارد در نقاشی مدرن ایران شناخته می‌شود. بهمن محصص در خانواده‌ای لاهیجانی در رشت به دنیا آمد. خاندان محصص با ۱۵ خانواده از مالکین لاهیجان و از تجار چای و ابریشم بودند. حسین محجوبی می‌گوید: «همه‌ی محصص‌ها کاراکتر غریبی داشتند ولی بهمن از همه پیچیده‌تر و خاص‌تر به نظر می‌رسید.» اردشیر محصص، پسر‌عموی او نیز جایگاه ویژه‌ای در جریان نوگرای ایران دارد. محصص در فیلم مستند «فی‌فی از خوشحالی زوزه می‌کشد» می‌گوید نسبتش از طرف پدری به مغول‌ها و از طرف مادر به قاجارها می‌رسد. محصص در ۱۴ سالگی در کارگاه محمد حبیب محمدی، نقاش گیلانی که هنر را در آکادمی هنر مسکو فراگرفته بود، شروع به کار کرد. سپس پدرش که کارمند اداره تلگراف بود به تهران منتقل شد. در زمان اقامت او در تهران، محصص چند ماهی در دانشگاه هنر تهران به تحصیل پرداخت و در همین زمان بود که به انجمن خروس جنگی که توسط جلیل ضیاپور تأسیس شده بود پیوست و برای مدتی ویراستار هفته نامهٔ ادبی هنری «پنجه خروس» بود.از طریق همین انجمن او به جریان نوگرای ایران وارد شد و سر دبیری آن را به عهده گرفت. سال ۱۳۴۳ در تالار ایران نمایشگاهی از مجموعه آثار فی فی به نمایش گذاشت. بهمن محصص از پیشگامان طراحی صحنهٔ تئاتر در ایران بود. یکی از مهمترین ویژگی های آثار محصص تلفیق تکنیک های اروپایی و شرقی است. در آثار او سبک کوبیسم، آبستره و اکسپرسیونیسم به چشم می خورد. گالری آریا و گالری آب انبار نمایشگاهی با مضمون ( ششصد قطعه از یک جسم گمشده ) گرداوری کردند که در آن ۶۰ اثر از محصص به نمایش در آمده بود. او در بسیاری از نمایشگاه های گروهی و بینالهای داخلی و خارجی از جمله بینال پاریس، امارات، برزیل و تهران شرکت داشته و همچنین انفرادی های متعددی بر پاکرده است.
این هنرمند در سال ۱۳۳۳ به اروپا سفر کرد و در ایتالیا سکنی گزید. او در آکادمی هنر رم مدتی نزد فروچیو فراتزی هنر را آموخت. همسر محصص «نزهت الملوک» یکی از اقوام پدری‌اش بود که در تهران ریاست دانشسرای عالی دختران را برعهده داشت. نزهت الملوک در سال ۱۳۷۵-۱۳۷۶ به علت تومور مغزی درگذشت.
محصص در سال ۱۳۴۸ از ادامه‌ی فعالیت در ایران صرف نظر کرد و به رم بازگشت و به زندگی در آن‌جا ادامه داد. محصص در سال ۱۳۸۹، در رم دیدگان خود را بر جهان فرو بست.
