محمدعلی ترقی‌جاه از کودکی شیفته نقاشی بود. او ابتدا کار خود را در رشته مهندسی آغاز کرد، اما دیری نپایید که از آن روی گرداند تا به نقاشی که میل واقعی او بود بپردازد.
درسال ۱۳۴۶ برنده مدال طلای مسابقات هنری دانشگاه‌های ایران شد.
در 1355 اولین نمایشگاه انفرادی خود را در تهران گالری و سپس در 1357 در نمایشگاه بین‌المللی هنر بازل سوئیس برگزار کرد.
موزه بین‌المللی هنر قرن بیست و یکم آمریکا (TIMOTCA ) نقاشیهای وی را به عنوان نماینده هنر ایران انتخاب کرد.
آثار او نیز جزء مجموعه موزه هنرهای معاصر تهران (TMCA ) موزه هنرهای مدرن شارجه (U.A.E ) موزه ورلد، نوتردام هلند و موزه هنرمندان معاصر(موزه محمد علی ترقی‌جاه) است.
آثار او در کنار نقاشیهای هنرمندان بلند آوازه جهان در شهرهای بزرگی چون نیویورک، واشینگتن، شیکاگو، پاریس، لندن، زوریخ، ژنو، وین، توکیو، مکزیکو سیتی، تهران، فلورانس، لیسبون، مادرید، کازابلانکا و اشتوتگارت و پکن به نمایش در آمده‌اند.
در آغاز دهه ۱۳۶۰ روش ویژه خود را که مشخصه آن اسبهای تجرید یافته بود پی‌ریخت، که به نشان هنری وی معروف شد.
هنر وی نتیجه آرامش وی با دنیای اطراف خویش است. در نقاشیهای آرام و صلح جویانه او تصاویری از اسب‌ها، خروسها و روستائیان در سرزمینی افسانه‌ای در زمینه‌ای قهوه‌ای و خاکی به چشم می‌خورد.
آثار او احساسی در بیننده به وجود می‌آورد که ملایم و شفاف ولی در عین حال بسیار نافذ و اثرگذار است که یادآور افسانه‌های سرزمین‌های کویری و شرقی است.
در نقاشیهای او اسب‌ها بدون ارتباط با زمین در حرکتند. همینطور خروسها، انسانها و کوهها. سفر آنها به سوی بهشتی است که از آن آمده اند.
آثار دوره انقلاب این نقاش با وجود آنکه تحت شعاع آثار دوره‌های بعدی او، امروز کمتر مورد توجه قرار گرفته است، اما به لحاظ تاریخی و جستجوی ریشه‌های احساسی آثار ترقی‌جاه دارای اهمیت فراوانی هستند.
نقاشیهای انقلابی ترقی‌جاه با یک واقع‌گرایی خاص و یک نوع خام‌دستی که نقاشی‌ها را به سوی سادگی می‌برند، تصاویری را به نمایش می‌گذارند که نقاش به عنوان یک جزء از جامعه با همان دیدگاه و نگاه کلی موجود در این فضا، از میان همه رویدادهای آن زمان برگزیده است.
برخی از ویژگی‌های این آثار جزو ویژگی‌های مشترک نقاشیهای دوره نخست انقلاب است که از این میان می‌توان به آوردن متن‌های روزنامه و دیوارنوشته‌هایی که شعارهای مردمی را در بستر یک نقاشی باردیگر به چشم می‌آورند و بر آنها تاکید می‌کنند، اشاره داشت.
نقاشیهای ترقی‌جاه شاید به نسبت آثار نقاشانی همچون صادق تبریزی، حسین زنده‌رودی، ناصر اویسی یا پرویز کلانتری دارای نقشمایههای سنتی کمتری است اما همان نگاه و حال و هوای ایرانی را به خوبی نمایش می‌دهد. البته در آثار کلاژ این نقاش می‌توان توجه به بافت و نقشمایههای سنتی را بیشتر دید. ترقی‌جاه در آثار سال‌های اخیر خود نیز به سمت هرچه سادگی بیشتر پیش رفته است.
او سرانجام در سن ۶۷ سالگی درگذشت.
