سمیرا علیخانزاده با استفاده از عکس ها و تصاویر یافت شده که مربوط به ایران قبل از انقلاب است تکه تکه شدن ، چشم انداز و حافظه کلید فلسفه را به تصویر می کشد. کارهای علیخان زاده سوزش ناشی از گذشت زمان را تداعی می کند. رنگ و لحن گرم علیخان زاده سوژه های او را آشنا می کند، اما او با لمس های کاملاً معاصر این گرما را از بین می برد ، بنابراین سوژه های او تا حدی دور و ناقص باقی می مانند. استفاده وی از پرسپکتیو بر ارتباط بین بیننده و بیننده تأکید دارد.
