تیمو ناصری در ساخت احجام خود، وامدار اندیشه ایرانیان در ادوار گذشته به علم هندسه است و تلاش می کند این خوانش از نظم مستتر در عالم را در قالبی نوین ارایه دهد. در ساحت شرقی، نگاه تجریدگرایانه به عالم سبب شده که عدد ، اشکال پایه و احجام هندسی همواره دارای ارجاعات آیینی و اندیشه های مذهبی باشند. در این اندیشه دایره ، نمادی است برای کیهان و افلاک که شاید متعارف ترین تجسم خود را در ظهور گنبد بر روی چهارطاقی مساجد ، به عنوان نمادی از آسمان و محل تجلی خداوند باز می یابد . ریشه این نمادگرایی در آن است که دایره چون دارای آغاز و پایانی نیست دلالت بر ابدیت دارد و با خورشید ، په عنوان اصل حیات بخش عالم در ارتباط است ناصری در اثر حاضر، از همین عنصر پایه در اندیشه کهن کمک گرفته و آن را با خطوط مستقیم و چرخش دوایر متحدالمرکز ترکیب کرده است. وجود خطوط صاف که به واسطه نشأت گرفتن از یک مرکز و فاصله گیری در حاشیه شکلی قوس مانند می یابند، یادآور پره های چرم است که در خوانش سنتی، نمادی از پرتوهای خورشید و گردش آن در عرض آسمان نیز هستند. به همین دلیل حجم پیش رو، مخاطب را به گردش و چرخش پیرامون خود فرا می خواند و در همین حرکت طواف گونه است که تغییر به عنوان یک عنصر مهم نمایانگر می شود. به بیان دیگر مخاطب با حرکت به دور حجم روبه رو، با اشکال متفاوتی از تلاقی خطوط صاف و منحنی مواجه می شود که به یکی از بنیادی ترین اصول عالم ارجاع می دهد ، اصل تغییرپذیری و صیرورت هستی چرخش سال و گذشت زمان و خلق مدام.
او تا به حا جوایز بسیاری دریافت کرده است از جمله : برنده‌ی جایزه‌ی آنه بیرمان، آلمان، یکی از برندگان جایزه‌ی معتبر هنری اَبراج کاپیتال و برنده‌ی جایزه‌ی رقابت جوانان سآر فِرنگاس فوردِرپرایس، آلمان.
