بیوگرافی علیرضا مجابی(م.آذرفر)
نقاش . شاعر. کالیگرافیست و پژوهشگر هنر مدرن از نقاشان آونگارد و مستقل ایران است .
دهه ی شصت بود که با حضور در آتلیه ی استاد “وارت گس آسریانس” فعالیت جدی خود را برای فراگیری هنر طراحی آغاز کرد. در همین آتلیه دست روزگار معلم دیگری را به او هدیه کرد و چندین سال شاگرد استاد “کامران کهنمویی” بود. مکتب رئالیسم را چه در طراحی و چه در نقاشی با وسواس و سخت کوشی مثال زدنی ای در کنار این اساتید و بعد در محضر استاد “عباس کاتوزیان” به پایان رساند.
در طول این سالها تشنگی و بیقراری خود را برای بیشتر آموختن با مطالعه در فلسفه (با حضور در کلاسها و جلسات علامه محمدتقی جعفر)، ادبیات کلاسیک ایران و متون کلاسیک جهان سیراب کرد.اوایل دهه ی هفتاد همزمان در رشته ی نمایش به عنوان بازیگر با اشتیاق به یادگیری و شرکت در تمرینات گروه های مختلف کرد. ماحصل این دوران برای او سه دوره پیاپی انتخاب به عنوان بهترین بازیگر تئاتر کشور در جشنواره ی سراسری آموزشگاهها و مراکز آموزشی کشور بود. و همینطور اولین شعر خود را سال هفتاد و سه در نشریه ی فرهنگی دنیای جوانان منتشر کرد.
او در بارهی این دوره از زندگی خود میگوید :«زمان برای من کاملن فشرده بود. سر از پا نمیشناختم. مهمترین الگوهای زندگی من ابن سینا در علم و حکمت، مولوی در عرفان و عشق، سهراب در شعر و زندگی، و ونگوگ در شوریدگی و پشتکار بودند. همزمان هم کلاس طراحی میرفتم. هم زبان انگلیسی یاد میگرفتم. هم تمرینهای جدی تئاتر داشتم. و هم باشگاه و ورزش و تکواندو . درس و کتاب هم جای خود. نمیفهمیدم چطور روزم به شب میرسید»
اواسط دهه ی هفتاد بود که ماجرای نوشتن و سرودن شعر برایش جدی تر شد. اولین مجموعه شعر او با عنوان “بانگ سحرگاهان” توسط نشر علوی، در سال هفتاد و نه منتشر شد. و بعدها نشر هیرمند چاپ دوم این مجموعه را به عهده گرفت.
دومین مجموعه شعرش با عنوان “ساز دل” توسط نشر هیرمند سال هشتاد و شش به انتشار درآمد.
اواسط دهه ی هفتاد با تشویق و راهنمایی های “مرتضی ممیز” پا به عرصه گرافیک گذاشت. از او بسیار آموخت. تا جایی که خیلی زود روزهای پرکار و پرسفارشی را در عرصه ی گرافیک پشت سر گذاشت… ده ها ارم و لوگو و پوستر از این سالها فعالیت او در رشته ی گرافیک به جا مانده.
او موسسه مشاوره ای و تبلیغاتی “آذرگرافیک”را سال هفتاد و هشت تاسیس کرد. و تا پایان سال هشتاد و پنج بی وقفه تحت عنوان این موسسه مشغول مدیریت و طراحی ایده و اجرای کمپینگ های متعدد تبلیغاتی در سطح داخلی و بین المللی شد.
دهه ی هشتاد برای او با بدست آوردن استقلال زیبایی شناسی در نقاشیها و شعرهایش آغاز شد. شعرها و آثار نوشتاری متعددی از او طی این سالها در روزنامه ها و مجلات معتبر مانند؛ روزنامه های شرق، اعتماد، اعتماد ملی، فرهیختگان، آینده نو و مجلاتی مانند بایا، کارنامه، سینما ادبیات، کلک، اقتصاد و زندگی به چاپ رسیدند.
سال هشتاد و سه اولین پژوهش کلان خود در زمینه ی هنر مدرن را با پژوهش ” اولین نقد بصری چگونگی پیدایش مدرنیته در هنر و ادبیات ایران” شروع کرد. در این مجموعه پژوهش، او پنجاه و چهار هنرمند تاثیر گذار در گذر از سنت به مدرنیته را در سه زمینه ی هنرهای تجسمی، شعر و ادبیات داستانی ایران برگزید. و طی مطالعات گسترده و گفتگو با چهره های در قید حیات ، اقدام به ساخت مجموعه مستندهای پژوهشی، تدوین مصاحبه ها در قالب کتاب و در نهایت اصلی ترین هدف او یعنی ترسیم پرتره ی تحلیلی از این پنجاه و چهار چهره کرد… پرتره هایی که نه از سر تصویر گری بلکه برداشت و تحلیل نقاش را از زوایای مختلف زیستی سوژه، در پی داشت.
بیش از صدوهشتاد ساعت فیلم مستند نیز از دیگر محصولات این دوره ی تحقیقاتی او به شما میرود.
از تابستان سال هفتاد و چهار تدریس طراحی و نقاشی را در آتلیه ی شخصی اش آغاز کرد.
سال هشتاد و چهار در آتلیه ی خود در کنار تدریس و آموزش، اقدام به برگزاری جلسات و نشستهای ادبی با عنوان ابداعی “رنگواژه” نمود. بیش از پنجاه نشست شعر خوانی و نقد و بررسی و رونمایی کتاب و همچنین بزرگداشت و نکوداشت چهره های معتبر فرهتگی و هنری، شد نتیجه ی حدود پنج سال برگزاری شبهای رنگواژه در آتلیه ی او. که به روایت بسیاری از بزرگان و صاحب نامان فرهنگ معاصر، مهمترین و پربارترین گردهمایی روشنفکری ایران در سالهای بعد از انقلاب محسوب میشود.
او در اواخر دهه ی هفتاد بدون فراگیری خوشنویسی از استادی ، پس از تسلط کامل بر خطوط ایرانی و عربی دست به ابداع و آفرینش نوعی خط زد که در طول این سالها به تکمیل آن پرداخته. خطی که ملهم از خطوط فارسی و عربی و متکی بر ایده ی بداهگی و رقص وارگی ست. بر قواعد دیکته شده در تاریخ خوشنویسی ایران میتازد و قایل به تکرار نیست. سیال است و وابسته به محتوای متن فرم میگیرد و بداهه خلق میشود.
سال نود بعد از سالها گوشه گیری در جامعه نقاشی ایران به دلیل اعتراض
بر وضع موجود تجسمی کشور با تشویق “حسین محجوبی” استاد پیشکسوت نقاشی، در گالری او “آشیان نقش و مهر نمایشگاهی با عنوان “سکوت رنگها” برگزار کرد. که طنین و انعکاس خوبی در مطبوعات داخلی داشت.
خبرگزاری ایسنا در گزارشی آورد : «شلوغ ترین و پرجمعیت ترین افتتاحیه نمایشگاه نقاشی در سه دهه ی اخیر با حضور تعداد زیادی از چهره های معتبر و صاحبنام هنر و ادبیات ایران»
بیش از هزار نفر روز افتتاحیه از این نمایشگاه دیدن کردن.
در این نمایشگاه او از مجموعه ی صوتی ای از اشعارش با عنوان “سکوت شاعر” نیز که شامل شعرهای چاپ نشده ی او و با آهنگسازی ” مهران مختارپور” بود رونمایی کرد. که در مدت کوتاهی پنج بار تجدید تکثیر شد.
سال نود و دو به همراه “هانیبال یوسف” پرفورمنسی را با عنوانی که توسط او ابداع شده بود، یعنی “رنگاهنگ” ، در موزه هنرهای معاصر و با استقبال بیش از سه هزار نفر اجرا کرد. دوئتی پژوهشی و بینامتنی برای ایجاد تعامل در خلق بداهه ی نقاشی و موسیقی (پیانو) . و در خرداد سال نود و چهار پرفورمنس “رنگاهنگ دو” را با دعوت از کیوان ساکت نوازنده مطرح تار و آهنگساز برحسته در تالار وحدت به روی صحنه برد. اتفاقی منحصر بفرد در تاریخ هنر جهان. خلق بداهه و همزمان نقاشی و موسیقی ایرانی در تعامل و گفتگوی آنی با یکدیگر. او بارها با هدف انتشار هنر پیشرو در بین توده ی مردم ، خلق اثر خود را به میان ایشان و در سطح شهر برده است. و با این کار صدها نفر را با نوعی از ساختار شکنی در نقاشی که ویژه ی خود است آشنا کرده. او امروز پس از بیست و یکسال در آکادمی طراحی و نقاشی خود همچنان مشغول تدریس به دانشجویانش است و در سر ایده های نو و خلاقانه ی دیگری را می پروراند. او به عنوان نقاشی مستقل و معترض به جریان غالب تجسمی ایران هماره مطرح بوده و در یادداشتها و مقالات و سخنرانیهایش در موقعیتهای مختلف این اعتراض و استقلال را بیان داشته است..
او چندی پیش خبری مبنی بر اجرای پرفورمنسی بزرگ و متفاوت در سال جاری را در رسانه های ایران منتشر کرد.
پرفورمنسی تحت عنوان ابداعی "رنگ_آیش" که دوئت خلق بداهه ا ی از نقاشی و نمایش خواهد بود.
