حروف و کلمات فارسی به هیات مجسمه‌های چوبی ، در ابعادی بزرگ ، تجسم می‌شود. طراحی دقیق و حساب شده‌ای باید، تا بر محدودیت‌های اجرای با چوب فائق آمد و از آن، امکانات و مظاهر نو  آفرید. بافت آوندی اما حساب و کتاب را برنمی‌تابد و بر پوسته نقوشی ایجاد می‌کند که گاه غافلگیرمان می‌کند و گاه کنترل ناپذیر بودن حوادث را به خاطرمان می‌اندازد. در آخر پیکری کم گو ساخته می‌شود که بافت چوب اندکی از انتزاع و تجرید آن می‌کاهد.
ایستا بودن و انطباق با مقیاس انسانی ، بعد تازه‌ای را به دست می‌دهد که عملکرد نام دارد. اینگونه است که می‌توان بر دندانه و کشیدگی " س " نشست یا چینی لعابدار رنگینی را به میان فضای خالی " ه " جا داد. انتخاب با ماست که این مجموعه را احجامی کاربردی ببینیم یا به ظاهر مجسمه وار آن اکتفا کرده ، بر امکان دیگر دیده ببندیم.
و اما آنچه نادیدنی ست - لایه پنهان - جهان شعر و استعاره است. گاه یک مفهوم ، کانسپت ، نطفه‌ی شکل دهنده این آثار می‌گردد و گاه حجمی که در برابر دیدگان ماست، چکیده‌ای از یک شعر است که در حرف یا واژه‌ای خلاصه گشته و در جهان محسوسات، عینیت و تجسد یافته است.
از میان نام‌هایی که در حدود هفت سال گذشته بر این گونه‌ی تازه از آثار حجمی گذاشته‌ام، امروز " خطی دیگر " را از هر نام دیگر درست‌تر میدانم. برایم تمام کیفیت این آثار - خط، مجسمه، کاربرد، و شاعرانگی - را بر دوش می‌کشد. و گمان من این است که " شعر در رگ‌های چوب "  بر عنوان این نخستین مجموعه خوش می‌نشیند.