در نظر من نقاشی های اکرم افضلی گفت و گویی ست بین وضوح و ابهام و مشاعره ای بین خلوت و جلوت. به هنگام سفری آرام در زمین نقاشی هایش از خود می پرسم... که در کجا بهتر است بنشینم و به دنبال برنده ای بگردم که خیال آواز خواندن دارد. او به راحتی توانسته است بین ماه و گیاه و پرنده رابطه پر از راز  و رمز به وجود آورد.  رازی که مرا به یاد جمله زیبای ژان ککتو می اندازد: (یک نقاش هر چه بکشد عاقبت تصویر خویش را می کشد.)  محمد ابراهیم جعفری

In my opinion, AKRAM AFZALI’s paintings are a dialogue between clarity and  ambiguity; an optical contest between  privacy and manifestation In the tranquil journey in the country of her paintings, I ask myself where is the best place to sit and search for a bird  singing She connects the moon, the plants, and the birds in a mystical way  A mystery that reminds me of JEAN COCTEAU
“.Whenever a painter paints, she paints herself eventually”
Mohammad Ebrahim Jafari