آثار اخیر مهدی حسینی در بر گیرنده فضاهای متفاوتی است که خاطره دوره های مختلف هنری اش را زنده می کند.
انتزاع هندسی، همیشه بخشی اساسی از عناصر شکل دهنده آثار حسینی هستند و ریشه در مطالعه دقیق آثار نکارگری مکتب هـرات ایران (قرن 9 هـجری) دارد. آثـار این دوره، نوعـی تجربه شخصی از ادارک درونـی برای مخاطب فراهـم می آورد که با امر والا (Sublime) پیوند می خورد. این تجربه نه تنها در برخورد با آثار انتزاعی متبادر می شود، بلکه برای آثار فیگوراتیو هم قابل تعمیم می باشد. فضای های پاپ دهۀ پنجاه خورشیدی که اغلب با نشان دادن تنهایی انسان های معاصر شکل گـرفته بود، در این دوره جای خود را به نمایـش غیر مستقیم ردپایی از حضور انسان می دهد که بی ارتباط با فضاهای مینیمال دوره های اخیر نمی باشد.

عباس میرزا - مهر ۱۳۹۸