در این کافه های مدرن امروزی فیگور های انسانی جزییاتی ندارند و به نظر می آید نقاش به شخصیت های درونی آنها توجهی نداشته و سعی کرده طبیعت بی جان هایی بسازد که فضای صنعتی آنها را احاطه کرده و نقاش سعی دارد با اشکال و تکرار چراغ های روشن و لامپ های رنگی فضای این کافه ها را گرم تر نشان دهد.
شمایی از تجمع و تفرق میز و صندلی و پیشخوان کافه ها که بازی نور و انعکاس اشیاء به آن هویتی شهری داده ، شهری مسخ شده و در شتاب که با بهم خوردن چشمی زمان نیز در آن تغییر کرده ، جابجا می شود ..
 ۱۳۹۸ فریدون امیدی