در این نمایشگاه شش ویدیو از شش هنرمند در سه گروه دوتایی نمایش داده می‌شوند. هر ویدیو مستقل از دیگری است اما به واسطه‌ی استفاده از صدای فراروایی به سایرین پیوند می‌خورد، که لایه‌ای است ورای صدای منطبق با آن‌چه می‌بینیم. یکی از رایج‌ترین نمونه‌های چنین لایه‌ی افزوده‌ای صدای راوی‌ست، که اغلب در سینما در نقش توضیحی روایت را همراهی می‌کند. اما در این ویدیوها صدای افزوده به مثابه‌ی ابزاری برای تأویل و تفسیر، پرسش‌گری و برانگیختن [مخاطب] بازآفرینی شده. چهره‌ی سخنگوی صدای افزوده در این ویدیوها هرگز دیده نمی‌شود، و زبان گفتاری حاکی از یک جهان درونی پیچیده و بعضن انتزاعی‌ست.
هر جفت ویدیو هنرمندی ایرانی را کنار هنرمندی آمریکایی می‌نشاند تا بازتابی باشد از دو مکانی بودن فضای نمایشگاهی سازماناب در تهران و بدل آن در دیگر آپارتمان واقع در مَترِس فکتوری، پیتسبرگ. با این‌که ویدیوها بدون عنوان موضوعی نمایش داده می‌شوند اما با کمی دقت خویشاوندی بین هر جفت آشکار می‌شود؛ گاهی از طریق شرح فعالیت‌های یک شخص، و گاهی از طریق فضای اسطوره‌ای و به هم بافتگی ضرب‌آهنگ شاعرانه و حافظه‌ی تصویری.
. سازماناب
