اول: جاودانگی! چه سودای خامی ...
دوم: هرچه در طبیعت غرق شویم خلسه ای توام با خوف بر ما مسلط می شود. طبیعت های تاریک من از تمام آشفتگی ها صرف نظر می کند وتنها به ایجاد سکوت وخلا فکر می کند.
آخر: زمان در خلا نمی گذرد! گویی تاریکی وخلا کیمیای بی مرگی را ‍‍‍پیش چشمان مان آشکار خواهند کرد