در مد این هیچستان | که جاری شدی | 
خاکت از آب تر می‌شود | پیکرت را می‌سازد | 
آتش وجودت را می‌سوزاند
و ذرات خاکت را باد می‌برد | 
به لامکان آشیانه‌اش | در این پهنه‌ی سیال سپید
لختی جانت را نوازش کن | لختی بیاسای | 
آوایی تو را آید
روان شو | 
نقل دیگری از نور | کلماتت را سبک‌تر | 
در فضای خالی | میان تو و زمین تاب می‌دهد
می‌دانی، نمی‌دانی...
این دور گردون می‌چرخد و می‌چرخد | 
تا تو رقص‌کنان | دست راست به آسمان | 
و دست دیگر به زمین
عشق را از گنبد آبی وام | 
و جوهر جانت را به زمین | باز پس ‌دهی
#کوروش_قاضی_مراد
.