فوتوبوک تهران

25 اردیبهشت - 22خرداد، 1393، 3 بعدازظهر تا 8 شب

مراسم افتتاحیه‌: جمعه، 25 اردیبهشت، 3 بعدازظهر تا 10 شب

«فوتوبوک تهران» عنوان مجموعه برنامه‌هایی‌ست که با هدف شروع گفت‌وگوهایی در باب عکاسی و نقش و اهمیت چاپ کتاب‌‌عکس، در اردیبهشت 94 آغاز به کار می‌کند. در اولین گام دو نمایشگاه به شکل هم‌زمان در تهران و نیویورک برگزار خواهند ‌شد: نمایشگاه «بهترین کتاب‌عکس‌های همه‌ی زمان‌ها» به روایت محمدرضا میرزایی در مرکز هنرهای معاصر سازماناب و گزیده‌ای از آن‌چه از آثار عکاسان ایرانی در قالب کتاب منتشر شده، در مرکز بین‌المللی عکاسی.

«بهترین کتاب‌عکس‌های همه‌ی زمان‌ها» روایت شخصی محمدرضا میرزایی از نسبت عکاسی جهان با مقوله‌ای به نام کتاب‌عکس است. قدیمی‌ترین کتاب نمایشگاه «آمریکایی‌ها» اثر رابرت فرانک است که در سال 1958 منتشر شده و جدیدترین کتاب «ترانه نامه» اثر الک ساوث است که چند ماه پیش توسط انتشارات مک به بازار عرضه شد.

در حاشیه‌ی این نمایشگاه، کتاب «حضور توأمان قدیم و جدید» که دربرگیرنده‌ی مجموعه مکاتبات شارلوت کاتن و محمدرضا میرزایی در باب کتاب‌های عکس، عکاسی ایران و عکاسی امروز است، ارایه خواهد ‌شد.

محمدرضا میرزایی عکاس و نویسنده‌ای درباره‌ی عکاسی است. عکس‌های میرزایی در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی متعددی در جهان به‌نمایش درآمده‌اند. هم‌چنین تاکنون دو کتاب‌عکس از او با عناوین «چیزی که ندارم» توسط ادیتزینونی دل برادیپو 2013) و «اینک خورشید می دمد» توسط انتشارات دانشگاه پنسیلوانیا (2014) به چاپ رسیده‌است. میرزایی یکی از داوران اینترنشنال فوتوبوک اوارد کسل در سال 2011 بود.

مرکز هنرهای معاصر سازماناب

ولی معنی...

25 اردیبهشت - 14 خرداد، 1393، 3 بعدازظهر تا 8 شب
مراسم افتتاحیه‌: جمعه، 25 اردیبهشت، 3 بعدازظهر تا 10 شب

«روح عشق» نمونه‌ی یک‌به‌یکِ طراحی یک باغ و صحنه‌ی گفت‌وگویی‌ست میان عقل و عشق. با وام گرفتن زبان نقاشی، مجسمه، معماری، و ویدیو اثر هر یک از این زبان‌ها را قدری تحریف می‌کند. این پایه‌ها که پیش‌تر به‌شکل سنتی برای نمایش مجسمه به کار می‌رفتند، در این‌جا به شکل بوم‌های تک‌رنگی درآمده‌اند که در یک زمینه‌ی شبکه‌ای قرار گرفته‌اند. همه‌ی مجسمه‌ها جز یکی حذف شده‌اند. یک ستونِ برافتاده، نظم این شبکه‌ی رنگیِن انتزاعی را برهم می‌زند. در کنار این ستون بک سازه‌ی بلند قامت فولادی، اثری معمارانه، ایستاده است. ورود معماری به صحنه (ی هنری) ایستایی را پیش‌کش می‌کند و فضایی نو می‌گشاید. «زیرنویس»هایی که بالای خط افقی این ستون‌های مسکوت قرار گرفته‌اند، هم‌آوا با ریتم گفتار بر روی دیوارهای سفید فهرست شده‌اند.

مارکو جرماغیان، یا مارکو سِی معماری‌ست که در تهران و کاشان کار و زندگی می‌کند. او میل دارد یک هنرمند هیپ‌هاپ، راهنما، و باغبان باشد در عین حال که دستی هم در هنرهای ویدیویی دارد. 
در سال2012 مارکو سِی طراحی «خانه‌ی شمس» را آغاز کرد. خانه‌ی شمس پروژه‌ی هنر و معماری‌ای‌ست ملهم از شاعر و عارف سده‌ی سیزده، جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به رومی.
خانه‌ی شمس موسسه‌ی مستقلی‌ست که دو ساختمان دارد، یکی در کاشان و دیگری در تهران. 
هدف نخستین این موسسه کم‌وبیش واضح است: پیش‌بردنِ مطالعه بر روی نوشتار رومی بر اساس ترجمه‌های تازه و سمینارهایی که در قالب کتاب، پادکست، مکالمات اسکایپی، کانال‌ها، و فایل‌های ضبط شده‌ی صوتی و ویدیویی ارایه شده‌اند. دومین هدف این موسسه ولی قدری مبهم است: موسسه ما را به تامل بر روی فرهنگ معاصر و زندگی شهری دعوت می‌کند، سفری که در آن رومی به‌عنوان راهنما، منتقد، هم‌قطار، مفسر، و مهره‌ای تاثیرگزار ما را همراهی می‌کند.

مرکز هنرهای معاصر سازماناب

معبد سیب‌زمینی
بهار ثابت

25 اردیبهشت، 1393، 3 بعدازظهر تا 10 شب

«سوسک تاریکی» نام مرحله‌ایی از زندگی حشره‌ایی‌ست که به «کرم آرد» معروف است. کرم آرد در طول زندگی‌اش چهار مرحله را تجربه می‌کند: تخم، کرم، شفیره، و سوسک. کرم‌های آرد منبعی سرشار از پروتیین‌اند و غذای مورد علاقه‌ی پرندگان، خزندگان، ماهی‌ها و ... هستند هم‌چنان که انسان نیز از کرم آرد تغذیه می‌کند. کرم‌ها و سوسک‌های تاریکی برای تغذیه خود مایعاتِ سبزیجات و غلات مختلف را می‌مکند.

انسان به‌عنوان تنها حیوان قراردادساز، دست به تولید فرهنگ می‌زند. تنها اوست که از نشانه‌ها با توجه به دلالت آن‌ها استفاده می‌کند. فرهنگ از نظام‌های قراردادی گوناگون شکل می‌گیرد. مورچه‌ها و زنبورها و ... برحسب غریزه دست به تولید می‌زنند. حوزه‌های تولید غریزی، فرهنگی محسوب نمی‌شوند. در این‌جا هم‌کاری غریزی سوسک‌های تاریکی و دخالت فرهنگی منجر به ساخت چیزی شده‌است که محصولی کارخانه‌ایی و ناخودآگاه با مدیریتی نسبتن خودآگاه است. در دستگاه‌های طبیعی «رخداد» امکان حضور دارد.

بهار ثابت متولد سال 1367، تهران است. در دوره متوسطه به تحصیل گرافیک پرداخت و فارغ‌التحصیل کارشناسی عکاسی از دانشکده‌ی هنرهای زیبا، دانشگاه‌تهران است. او از سال 1384 با شرکت در پروژه‌هایی هم‌چون جشن تصویر سال، پروژه‌ی افسردگی عمیق، و ... فعالیت خود را آغاز کرد. او سابقه‌ی همکاری با پروژه‌های مختلف از جمله پروژه‌ی عکس تهران فصلنامه‌ی حرفه:هنرمند و نمایش عکس و ویدیو در نگارخانه تهران را نیز داشته‌است.

بهار ثابت ساکن تهران است و با دوری از ابزار حرفه‌ایی و مدیوم‌های تثبیت شده در پی خلق فرم‌هایی خارج از قراردادهای رسمی زیبایی‌شناسی‌ست. او در آثار اخیرش با استفاده از چرخه‌های طبیعی موجودات زنده و زمان، روایت‌هایی شخصی خلق می‌کند.

مرکز هنرهای معاصر سازماناب