آثار عدالتخواه بازتاب دهنده میراث فرهنگی و ریشه های محیطی و بومی او توأم با تفسیری نو
و جدید از زبان شعری ادبیات و مینیاتورهای ایرانی است.
در آثار او، نمادهای سنتی ایرانی، تکرار طرحهای گل یادگار دوران صفوی، تصاویر یا نمادهای
رنگارنگ و شمایلها و پیکرههای تک رنگش چنان با هم ترکیب می شوند و درهم می آمیزند که
گویی اثر او یا هنوز پایان نیافته یا با گذشت زمان به تدریج محو شده است. آثار او همچون
استعاره ای پیوند دهنده در شعر عمل می کنند و در واقع این آثار به دلیل کاربرد حساب شده
نمادها و تصاویر برای معناسازی شاعرانه هستند.
جنسیت پیکر ههای آثارش به درستی مشخص نیست. خطوط سیاهرنگی که تنها با گچ سیاه
ترسیم شده اند به پیکرههایش جلوه ای مردانه می بخشند حال آنکه موی بلندی که بر شانه های
این پیکر هها می لغزد به آنها جلوه ای زنانه، ظرافت و شکنندگی ای خاص و حجبی مرموز
می بخشد. این پیکرهها دهان و چشم ندارند، به گونه ای ترسیم میشوند که نیم رخشان متفکر
و رویاگونه به نظر میرسد، گویی نمی خواهند با بیننده رو در رو قرار بگیرند. در آثار کوچکتر
دیگرش، این پیکره ها به مجسمه های نیم تنه ای که لایه های رنگارنگی سرهاشان را پوشانده
و رو در روی بیننده دارند، تقلیل میی‏ابند گویی تفکرات یا رویاهاشان که در حال تراوش از
مغزهاشان بوده به حلقه های زیبای گلهایی خاموش بدل شده اند.