دیوار به اندازه ی تمام میخهایی که پدر کوبیده بود جان داشت.

و رویاها کنار رختهای آویخته با هر عبوری به رقص در می آمدند.
چندتایشان را در باغچه کاشیم.
چندتایشان را در جعبه کنار مدادرنگیها گذاشتیم.
و رنگی تر هایش را مادر برایمان قاب کرد.
دیوار ها سخاوتمند بودند و برای همه ی میخهای دنیا ایستادگی میکردند.
ما هم هر روز رویاهای بیشتری می آویختیم.
یادم نیست آن عصر هفت سالگی دیوار از هجوم رویاها فروریخت.