خط نگاری و خوشنویسی یکی از آن مقوله هایی است که از دیر باز شروع به پردازش خود کرده، امروز شاهد زیبا نویسی در سراسر عالم هستیم . خط خود نوعی نقش است و نقاشی یعنی نقش زدن . خط و خط نقاشی در ایران بعد از هویت طلبی مکتب سقاخانه در کنار این جنبش دست به طبع آزمایی زدند و یک همزمانی نظری برای پیوند خط و نقاشی، هنرمندانی را به پرداختن به این مقوله برانگیخت  و هر کدامشان به نوعی از پتانسیل ذاتی خط بنا به  محتوای آثارشان بهره برده اند و ضمن گشودن راهی در این مقوله ، آثاری ماندگار از خود بر جای گزارده اند . 
در ادامه این مقوله از خط نقاشی اعتقاد بر این بود که خط فرمی است که در تداوم و گذر زمان شکلی استاتیکی و زیباشناسانه به خود گرفته و به عنوان نقش و فرم می توان از آن بهره برد . البته برداشتهای سخیف از این جریان عامل تولید آثاری شد که شاخه اصلی را از نظرها پنهان کرد .
نگاهی به نمایش آثار امیر ضرغامی 
امیر را چند سالی است که می شناسم و از دور و نزدیک کارهایش را پی می گیرم . وی میلی به نقاشی و نقاش بودن را در آثار خود به نمایش می گذارد.  ضمن اینکه استحکام خط نگاری و مهارت در خط نویسی را در کارهایش به رخ می کشد، خطوط تیز و سرکش او تبدیل به سطوح و احجامی مواج می شوند که باری از اکسپرسیون و هیجان با خود حمل می کنند و در تدارک فاصله گرفتن از خط و خط نقاشی خنثی و دکوراتیو رایج می شود. 
حسین مجنی 
آذرماه ۱۳۹۸