هویت در ارتباط با «دیگری» شکل می‌گیرد. آن «دیگری» همان است که ما چگونه بودن خویش را در کنار او باز می‌یابیم؛ آن «دیگری» می‌تواند اشیایی باشد؛ اشیایی که در جهان ما را احاطه کرده‌اند؛ اشیایی که نه تنها سازنده‌ی جهان بلکه تشکیل دهنده‌ی زندگی بشری ما نیز هستند. انسان‌ به رغم طبیعتِ همواره در تغییر‌ش، نیازمند آن است که واقعیت خویش را به واسطه‌ی ارتباطش با همان صندلی، همان میز و همان خانه‌ای که هرروز در آن بیدار می‌شود، بازیابد. اشیایی که نقششان تثبیت زندگی بشری است. گویی خانه‌ها‌، کوچه‌ها‌ و این خیابان‌ها در میان ما انسان‌ها ایستاده‌اند تا زندگی بشری را حفظ کنند؛ آن‌ها همان «دیگری» هستند که هویت و واقعیت زندگیمان را در میانشان باز می‌یابیم. گفتگویی در میان است، هرچند صدایش را نمی‌شنویم، میان ما، اشیا، کوچه‌ها، خیابان‌ها و همین خانه، گفتگویی خاموش در جریان است. برای شنیدنش کافی است سکوت کرد؛ تنها کافی است به آن‌ها اجازه داد ما را بی هیچ سخنی احاطه کنند؛ لحظه‌ای تعلیق؛ لحظه‌ای سکوت؛ و آن‌گاه به ما خواهند گفت، خاطراتشان را؛ آن‌گاه بر ما خواهند گشود، اسرارشان را. باید در میان خاموشی‌محض با آنان گفتگو کرد. باید سکوت کرد و لحظه‌ای رها، در میانشان هیچ نگفت. 

سپهر دانش اشراقی