«پرده کشی» شاخه ای از نقاشی قهوه خانه ای ست.
«پرده کشی» سوای ویژگی های ناییو  و «خام دستی»،  از ویژگیهای «مینیاتور ایرانی» نیز بهره برده است. (سورئالزم و کوبیزم ابتدایی در ارائه فضا و پرسپکتیو،نمادگرایی و امپره سیونیزم در رنگ و فوتوریسم  در نوع حرکت و غیره) 
 همچنین «پرده کشی»  شامل یک ویژگی مهم  دیگر ست و آن ویژگی، «رسانه» ست.
این پرده ها در زمان خود نوعی ابزار «رسانه» ای بوده اند و در معابر جهت تبادل اطلاعات و ایجاد گفتمان، نصب و ارائه می شده اند و از آنجا که «رسانه» در هر دوره ای،خود ،مقوله ای «معاصر» ست, می تواند جدای از نوع رنگ و فرم و قالبش،در حیطه ی «contemporary art» یا «هنر معاصر» قرار گیرد.
از این رو،گرچه این پرده ها با ظاهری متفاوت از پارامترهای دنیای معاصر ارائه می شوند،اما در ارائه ی «محتوا» ،کاملا بروز و معاصر،عمل می کنند و خود این مدل ارائه است که می تواند مدرنیته ی پنهان آن باشد.
امید که این پرده ها بتوانند زمینه را برای ایجاد گفتمان دو طرفه, بین «سنت و مدرنیزم» باز کنند.