"حریم خصوصی" محصول اندیشه‌ی انسانی است که از یک سو نیازمند سکوت، تنهایی و استقلال فردی است، و از دیگر سو به حضور در جامعه و تعامل با دیگران نیازمند است. این نگاه دوسویه، منجر به ایجاد تناقضی در آدمی شده که در طول زمان و با توجه به فرهنگ‌ها و عرف‌های هر جامعه‌، معانی و رویکرد متفاوتی از این مفهوم ساخته است. شاید بتوان "حریم خصوصی" را با نگاه به معماری خانه‌ها، آرایش شهرها، نحوه‌ی پوشش مردم، نوع گفتمان شهری در هر جامعه مطالعه کرد.
 امروزه با حضور تکنولوژی، تعدد وسایل ارتباط جمعی، و حضور دوربین‌های بسیار در اطرافمان "حریم خصوصی" بیش از همیشه جز مفاهیم مناقشه‌برانگیری شده است که معنای آن نه‌تنها شفاف‌تر نشده، که گویی مفهومی انتزاعی یافته است. این در حالی ‌است که هرچه آدمی بیشتر احساس تنهایی می‌کند، کمتر فرصتی برای تنها بودن دارد، و در عین حال هر چقدر در خانه‌اش محبوس می‌شود، با وجود بیشمار ابزار ارتباط جمعی، بیشتر احساس حضور میان جمع را در خود پرورش می‌دهد.
"حریم خصوصی"  فاصله‌ی میان همین "تنهایی" و همین "جمع" است.