پروانه اعتمادی، در طول بیش از پنج دهه فعالیت کاری خود، همواره به اکتشاف و چالش در مادّیت مواد آثارش حساسیت بالایی نشان داده است؛ از صلبیت زمینه‌ی نقاشی روی سیمان به بازنمایی کمینه‌ی اشیاء روی بافت زبر و متخلخل پاستل رسید و از پی آن، ظرافت ضربه‌های ظریف و مستحکم مدادرنگی را با سفیدی و لختی کاغذ هم‌نشین ساخت؛ و این ظرافت را با قطعه‌قطعه‌کردن این بافت‌ها به کلاژهای مشهورش بدل ساخت؛ انیمیشن ساخت و طراحی چیدمان و چاپ هنری و کتاب دستی را آزمود.
در مجموعه‌ی اخیر، اما اعتمادی ساده‌ترین سطوح کاغذ رنگی را در یک برهم‌نشینی به ترکیب‌بندی‌های منحصربه‌فرد خود تبدیل کرده است؛ کاغذها گاه با دست پاره شده‌اند و ابزار ابتدایی‌ای چون قیچی و چسب و مقوای زمینه، زمختی پارگی‌ها را در روند میزانسن او بدل به لطافت‌های مناظر و دورنماها ساخته‌اند. 

پروانه اعتمادی در این مجموعه، بار دیگر به موضوع همواره‌دلخواهش، طبیعت بی‌جان، پرداخته و با خلق اتمسفری تازه در بیان مفهوم «حضور» و «عدم حضور»، دورنماهایی از مناظر تجریدی را تولید کرده که با حذف وسواس‌گونه‌ی او از همه‌ی اجزاء و حواشی اشیاء، روحیه‌ی آن‌ها را بازنمایی می‌کنند.
مجموعه‌ی اخیر سریگرافی‌های او، نگاهی مجدد به برخی آثار متقدم‌تر پروانه اعتمادی هستند که با نگاه امروزی هنرمند، ترکیب‌بندی و ترکیب رنگی آن‌ها مورد بازبینی قرار گرفته و توسط پروژه‌ی «ای.بی.بوکنس» منتشر شده‌اند.

علی بختیاری
آذر ۱۳۹۸