آنچه در نقاشى­‌هاى امیر کریمى محوریت دارد، مفهوم زمان به معناى وسیع کلمه است. کریمى با پرداختن به موضوعاتى چون جنین استعاره­اى از انتظار، گل نمادى از زیبایى زودگذر و ناپایدار و مردمک چشم به عنوان واسط ثبت خاطرات در ذهن دغدغه‌اش را به شکلى نقاشانه در این باره بیان مى­‌کند.

به طور کلى مفاهیمى چون خاطره، حفظ و یادآورى آن با آثار کریمى گره خورده­‌اند. او در تعدادى از آثارش سعى کرده با ارجاع به عکس‌هاى باقى مانده از گذشته نوعى فضاى نوستالژیک را به وجود آورد و خاطرات آن دوران را احیا کند. کریمى با بهره­گیرى از این سازوکار از ابتدا به فاصله­‌ى خود را با زمان حاضر اذعان داشته و به طور مشخص به بازه‌ی زمانى خاصى اشاره مى­‌کند و در عین حال او در این سرى از نقاشى­‌هایش با ساده کردن سایه­‌ها، محدود کردن عناصر تصویرى و عدم پرداخت به جزییات به تصاویر خود کیفیتى گنگ و نامفهوم بخشیده،  که شاید این تمهیدات تجسمى تلاشى است در این جهت که نقاش تصور ذهنى خود را از گذشته بر روى بوم نقش مى­‌کند و از آنجا که قضاوت در مورد گذشته همواره با شک و تردید همراه است، بدین صورت تفسیر را به عهده­‌ى مخاطب مى‌گذارد و از اعلام نظر قطعى خود اجتناب مى­‌ورزد.