وناگونی لایه ها و پدیداری و شفافیتشان، در آثار المیرا میرمیران مشهود هستند. تمامی این لایه ها در هم تنیده و متصل به هم هستند. هر اتفاقی که در یک لایه پدیدار میشود بر لایه دیگر تاثیر میگذارد و در تامل با یکدیگر نشانه هایی از دید و فراست هنرمند را آشکار میکنند. اشکال ارگانیک به نظر می آیند که بریده هایی نامنظم و غیرعمدی از کاغذ و پارچه باشند، ولی این تصویرهای متوازن نهایی اصلا" تصادفی نیستند. تمامی این لایه ها باز شده و در کنار هم چیده میشوند تا به ثبات و تعادل برسند،تا جوابی باشند به آشوب و هرج و مرج روزمره زندگی ما ایرانیان.

مسیرهای ادواری و خطوط متناوب و با عمل محصور کردن در جعبه های شیشه های، سیاله ای از افکار و احساسات هنرمند که نتیجه عکس العمل و پردازش ذهنی او هستند، ظاهر میشود. هنرمند دریافت و جذب میکند و در روندی که در التقاط عناصر فیزیکی با عکس العمل ها و تمایلات  شخصی هنرمند شکل میگیرد، آنچه گردآوری شده مشهود میشود. واکنش ها و عکس العمل ها در هم تنیده میشوند تا خرد و فراست و آنچه که در عمق زندگی اصیل و ارزشمند است به نمایش گذاشته شود.

در این لایه نگاری زندگی روزمره در ابر شهری مثل تهران، تزلزل و ناپایداری به مسیرهای دلخواه هنرمند سوق داده میشوند که نهایتا پیشنهادی برای توازن و خردورزی باشند. شهود و تاثیر ضمیر باطنی جنبه های نمایان دیگری از ادراک هنرمند هستند.

تجمع ظاهرا" بی زحمت و بی دغدغه تمامی این عناصر فیزیکی و ذهنی، تاکیدی است بر اتصال همه چیز. در کنه این آثار جستجو برای بهترین های زندگی، تلاش بدون وقفه برای یافتن آنچه که مهم است و نهایتا" برای زیستن به گونه ای که بهتر  از آنچه که هستیم باشیم، است.

هنرمند می نویسد:

لایهای می سازم...وجودی برای خودش...لایهای بیرون میآورم...وجود دیگریمیسازم

لایهای دیگر در کنار آنها...برای آشکارکردن...برای پنهان کردن....

میسازم تا حرکت کنم...