معشوقه معتدل
گسستگی های متراکم، چند گانگی های معمول و یک کل نامانوس درک امروز من از پیرامون زندگی است، و نه خود زندگی، هجوم هر چیزی یا شیئ و عدم مقاومت در برابر تلنبار تاریخی آن از من موجودی رسوبین ساخته است.
عرصه زیست و جغرافیای فرهنگی و سیاسی خویش را مرور می کنم گاه به جنگ و گاه محترمانه مورد هجوم تجربیات فرهنگی دیگران بوده ایم. انباشت این حجم از اطلاعات فرهنگی( بخوانیم رنگی) همینجا پیش چشممان ذخیره می شود.
با این مختصات انسانی رام در مقابل هجمه و تغییر، چند پاره، با ویژگی هایی نا همگن، ساخته می شود.و من معشوقه اش می نامم.
معشوقه نه نمی گوید. میزبان تازه هاست و هی نو میشود. البته با سرعت! مخدوش میشود تا آسایش اش فراهم شود، او به هر کیفیتی باید که زیبا و خاص باشد. او تلاش می کند منفعل باشد در یک قاب خوب و با احساس. او لحظاتی ژرف بنظر می آید! می نشیند و نگاهش محو افق می شود. حال، من هم در پی او هستم.
                                      
عیسی جباری ممقانی 
دیماه نود و هشت