ما در دورانی هستیم که تصاویر در دست عموم قرار دارند و هر لحظه در شبکه‌های اجتماعی و موتورهای جستجوگر در چرخه‌ی بی‌انتهای بازنشر به اشتراک گذاشته می‌شوند. دورانی که نه تنها کارکرد حافظه‌ی تاریخی ‌ما برای همیشه دچار تغییر شده است بلکه آرشیو کردن تصاویر نیز مشکل به نظر می‌آید. تصاویر تاریخی مجموعه‌ی حاضر حاصل تامل در باب رابطه‌ی حافظه و زمان است؛ این که حافظه از حال به گذشته بازنمی‌گردد بلکه بالعکس، به خاطر آوردن تصاویر در میان‌بری مابین احساس بلاواسطه و ادراک بالقوه‌ی ذخیره شده از گذشته اتفاق می‌افتد.

در ویدئوهای این نمایشگاه تصاویر متحرکی از تاریخ معاصر ایران که در آرشیوهای آنلاین موجود است به صورت ویدئوهایِ دیجیتالی درآمده است؛ ویدئوهایی که به شکل مصنوعی فشرده شده تا رابطه‌ی میان آرشیوهای کامپیوتری (که در آن وقایع به صورت میکروسکوپی ذخیره می‌شوند) و کارکرد حافظه‌ی جمعی را به پرسش کشد.

مجموعه تصاویر متحرک پلاسکو نیز از میان تصاویر انبوهی که از فروپاشی این ساختمان در فضای آنلاین منتشر شده گردآوری و انتخاب شده است. تصاویر ثابت انتخابی به وسیله‌ی برنامه‌های کامپیوتری به تصاویر متحرک تبدیل شده است تا نشانگر تفاوت بنیادین "حال" در تصاویر آنالوگ و دیجیتال باشند. 

همچنین با بهره‌گیری از سنت منظره نگاری شهری، تصاویر ثابت نمایشگاه از مکان‌هایی عکاسی شده است که اهمیتی نمادین در حافظه‌ی تاریخی شهر تهران دارند. این عکس‌های دیجیتال که در کامپیوتر بازچینش شده‌اند، بازنمایی نشان‌هایی شهری هستند که هر کدام بخشی از کلیت حافظه‌ی جمعی ما از تهران را شکل می‌دهند.